"หลินเฟยลี่เจ้าละเมออีกแล้ว ใครเป็นหมีน้อยของเจ้ากัน"
เขานึกหงุดหงิดใจไม่น้อย แต่นางก็มักจะละเมอเรียกเขาเช่นนี้อยู่เสมอทุกคืน จนเขาเริ่มชินกับการถูกนางเรียกเช่นนี้ไปแล้ว
เขารับรู้ว่าร่างกายของนางแผ่ความร้อนออกมาเพราะพิษไข้ หากเขายังนอนเบียดนางอยู่เช่นนี้นางคงไม่สบายตัวแน่ เขาค่อย ๆ ขยับตัวออกมาและจัดท่านอนให้นางใหม่
“ข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้า แต่ข้า….”
เขามองใบหน้าที่ซีดแต่ริมฝีปากแดงจัดเพราะพิษไข้นั้นอย่างเหม่อลอย มือของเขาเอื้อมไปแตะที่ริมฝีปากบางนั่นอย่างลืมตัว
เว่ยจื่อหานยังจำรสสัมผัสนั้นได้ ทั้งหวานและหอมจนเขาไม่อยากปล่อยนางไป แต่ในยามนี้เขาสัมผัสได้เพียงไอร้อนที่ออกมาจากจมูกนางเท่านั้น
“ขอแค่ค่ากอดนิดหน่อยเท่านั้น เจ้าคงไม่ว่าข้าหรอกนะ”
เขาก้มลงสูดกลิ่นแก้มของนางจนสุดลมหายใจ ไม่เพียงแค่หวานไปทั้งตัว แก้มนางยังหอมมากกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้ก่อนหน้านี้เสียอีกจนไม่อยากจะหยุด แก้มของ
