“ทูลท่านอ๋อง พระชายามิได้มีชีพจรของสตรีที่ตั้งครรภ์เลยพ่ะย่ะค่ะ”
“ท่านหมอแน่ใจแล้วงั้นหรือ ท่านตรวจละเอียดแน่แล้วใช่หรือไม่”
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมตรวจอยู่นานจนพระชายาตรัสถาม ที่จริงพระวรกายพระชายาในตอนนี้เองก็ถือว่าแข็งแรงพอประมาณ หากว่าพระนางหายจากอาการป่วยในครั้งนี้แล้ว ก็น่าจะแข็งแรงมากพอที่จะตั้งครรภ์ได้พ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือ ขอบคุณท่านหมอ จางหย่ง....ไปส่งท่านหมอ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
จางหย่งเดินไปส่งท่านหมอตามคำสั่งของท่านอ๋องพร้อมกำชับไม่ให้เขาพูดมากและหากมีผู้ใดถามก็ให้ตอบไปว่ามาตรวจอาการบาดเจ็บของท่านอ๋อง
“เรียบร้อยแล้วงั้นหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง เช่นนี้พระองค์ก็คงมิต้องสงสัยในตัวพระชายาแล้วใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
เขารู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ความกังวลใจตลอดทั้งคืนพึ่งจะมาคลี่คลายในตอนนี้นี่เอง หากนับเวลาจากที่เขาออกศึกยามนั้น เขากับลั่วมู่เฉินก็ออกจากเฉินโจวพร้อมกันแค่แยกไปทำศึกคนละที่
