เว่ยจื่อหานหันไปมองพระชายาที่กำแขนเอาไว้แน่นเพราะถูกน้ำแกงนั้นราดเอาทั้งแขน อันถงยืนก้มหน้าและถอยห่างออกมา เขาพุ่งตัวเข้าไปเพื่อไถ่ถามนางทันที
“เจ้าเจ็บหรือไม่ ถูกน้ำแกงนั่นราดหรือไม่”
“หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ”
“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้าลุกไหวหรือไม่”
เฟยเย่ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมา ท่านอ๋องข่มใจโกรธเอาไว้ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่าผู้ใดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
“เกิดอะไรขึ้น อาจิงเจ้าพาพระชายาไปทำแผลเร็วเข้า”
“เพคะท่านอ๋อง”
“อันถง เจ้า…”
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่นำน้ำแกงโสมนี้มาถวายตามคำสั่งของไท่เฟยเพคะ นึกไม่ถึงว่าจะพบพระชายาที่นี่เลยมีเรื่องถกเถียงกันเพราะ….”
“ช่างเถอะ เจ้าให้คนยกเข้าไปข้างในก่อน”
เฟยเย่ได้ยินไม่ผิด เขาสั่งให้อันถงยกน้ำแกงนั้นเข้าไปด้านในตำหนัก ที่ที่เขาสั่งห้ามไม่ให้พวกอันถงและคนที่ตำหนักไท่เฟยเข้าไป แต่วันนี้….
ความน้อยใจเอ่อล้นเต็มหัวใจของหลินเฟยเย่ นางมาทำอะไรอยู่
