ท่านอ๋องรีบหันหน้าขึ้นมามองไปที่ประตู เขาเองก็ตกใจเมื่อเห็นว่าพระชายายืนอยู่ตรงนั้นแต่นางเดินจากไปแล้ว
จางหย่งทำหน้าไม่ถูกเพราะเขาเองก็พึ่งเดินเข้ามาและพบว่าพระชายายืนอยู่หน้าประตูและพึ่งทราบว่าเพราะเหตุใดพระชายาจึงมีสีพระพักตร์เช่นนั้น
“เอ่อ อันถง สมุดบัญชีนี่ข้าขอยืมไว้ก่อนได้หรือไม่ ที่เจ้าสอนข้าพอเข้าใจแต่คงต้องใช้เวลาทบทวนน่ะถ้าหากข้าไม่เข้าใจตรงไหนข้าจะให้คนไปเรียกเจ้ามาถาม”
อันถงยิ้มเอียงอายอย่างพอใจ
“เพคะท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านอ๋องทรงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนนะเพคะ หากว่าไท่เฟยทรงทราบเรื่องนี้…”
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะเงียบและไม่ทำให้เจ้าต้องวุ่นวายใจ เจ้าไปเถอะข้ามีเรื่องจะคุยกับจางหย่ง ไปส่งนางทีจางหย่ง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
จางหย่งพาอันถงไปส่งที่หน้าตำหนัก เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่านางเดินกลับไปที่ตำหนักไท่เฟยแล้วจึงรีบเดินกลับมาที่ห้องทรงอักษรอีกครั้ง
“นางไปหรือยัง”
“ไปแล้วพ่ะ
