เฟยเย่ตกใจเมื่อเขาเรียกนางว่า “เฟยลี่” นั่นเป็นชื่อที่เขาจำได้สินะ ใช่แล้วนางมาที่นี่ในนามของหลินเฟยลี่ มิใช่เฟยเย่ นางปาดน้ำตาออกไปอย่างลืมตัวพร้อมกับลุกขึ้นทันที
“หม่อมฉันรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย พระองค์ค่อย ๆ เสวยไปนะเพคะ หม่อมฉันขอตัวไปพักสักครู่เพคะ”
“ข้าพยุงเจ้าไป”
“ไม่ต้องเพคะ หม่อมฉัน…อยากนอนพักเสียหน่อยเชิญท่านอ๋องตามสบายเถิดเพคะ”
อาจิงพยุงพระชายาเดินออกไปแล้ว เขามองตามจนนางขึ้นไปพักด้านบนและหันมามองจางหย่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับแม่นมที่ยืนรออยู่
“แม่นม ท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าใช่หรือไม่”
“ท่านอ๋องเพคะ คือว่า…”
“เราไปคุยกันที่ห้องหนังสือเถอะ”
“เพคะ”
“จางหย่งเจ้าก็ตามมาด้วย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ทั้งสองเดินตามท่านอ๋องเข้าไปที่ห้องทรงอักษร แม่นมเริ่มเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่พระชายาอยู่ที่นี่ในตอนแรกและถูกไท่เฟยสั่งให้นางย้ายไปอยู่ที่เรือนคนใช้ด้านหลังจนนางป่วยและไท่เฟยสั่งให้คนสกุลหลินมารับ
