“ลูกควรจะคัดเลือกพนักงานให้ดีกว่านี้” มารดาต่อว่าลูกชายทันที “ดูสิ น้องไลแลคเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว”
ชายหนุ่มหันไปมองช่อดาว เจ้าหล่อนปั้นสีหน้าเศร้าใจ
“ไลแลครู้ค่ะว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอแสร้งพูดเพื่อเอาใจชายหนุ่มอย่างนั้นเหรอ “อย่าไปไล่เธอออกเลยนะคะ สงสารเธอ ของแบบนี้ฝึกไปนานๆเข้าก็ชำนาญเองแหละค่ะ เราต้องให้โอกาสคนนะคะ”
มาดามไดแอนถึงกับชื่นชมว่าที่ลูกสะใภ้ ขณะชายหนุ่มกลับหันไปมองหาหญิงสาวตัวปัญหา เฉกเช่นนั้นก็คงไม่ต่างจากช่อละดาที่ยังคงทอดสายตาติดตามเบื้องหลังของเจ้าหล่อนไป
มาลินีเดินไกลออกมาจากส่วนของบริเวณงานเลี้ยง ตอนนี้หัวใจของเธอยังคงสั่นรัวไม่หาย เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบ บีบจนเลือดมันปริออกมาจนท่วมท้น เธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่รู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ หากขณะก้าวเดินไปตามราวระเบียงนั้น เพื่อไปให้ไกลจากงานเลี้ยงของผู้ดีทั้งหลาย
“เอ๊ะ...” เธอ
