“เธอต่างหากที่สมควรจะโดนตบ อย่ามาแตะต้องตัวลูกชายของฉันอีก ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่มีวันอยู่ในกรีซได้อย่างมีความสุขอีกเลย จำไว้”
น้ำเสียงเชือดเฉือน บาดลึกในหัวใจ มาลินีรู้สึกตัวชาไปหมด ราวกับว่าวิญญาณของเธอได้หลุดหายของออกจากร่างกายไปแล้ว เสียงหัวเราะของเจ้าราฟาเอลดังลั่นไปทั่ว นั่นเป็นการตอกย้ำว่าการทำชั่วของเขาไม่ใช่ความผิดแต่อย่างใด
วิกเตอร์ ออปเปนไฮน์ รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเสียเอง เขากัดกรามจนแน่น เปรยเสียงหนักแน่นออกมา
“ฉันจะถามเธอเป็นครั้งที่สองนะ เธอมีอะไรจะพูดไหม”
เธอหันมองหน้าราฟาเอล
“ฉันเห็นกับตาว่าผู้ชายคนนี้ กำลังปลุกปล้ำบริกรสาวอย่างน่าเกลียด โดยที่เธอไม่ยินยอม ร้องขอความเมตตาเขาก็ไม่สน แต่นั่นคงไม่สำคัญหรอกใช่ไหม เพราะนามสกุลจะบอกเองว่าเขาไม่มีวันทำผิด”
“ยัยนี่โกหก โกหกอย่างหน้าด้านๆ” ทุกสายตาหันมองเขาเป็นตาเดียว ราฟาเอลทำหน้าเหรอหรา ก่อนแสร้งทำเป็นเจ็บปาก “มันโกหกครับมาดาม
