“เธอไม่ต้องทำอะไรหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง”มุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่แววตานั้นน่าหวาดกลัวกว่าครั้งไหน อยู่ๆ เขาก็ก้มเข้ามาหาเธอ บรรจงจุมพิตลงแนบมุมปากที่ช้ำ แผ่วเบา อบอุ่น เนิ่นนาน ชวนให้หัวใจสะท้านไหว หญิงสาวรู้ตัวว่าไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้น เธอเป็นฝ่ายถอยห่างออกเสียเอง เขาเองก็ทำหน้าแทบไม่ถูก ริมฝีปากร้ายกาจขบกัดกันแน่น เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปกติ
“ฉันหมายถึง ฉันจะจัดการหมอนั่นเอง”
เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“แต่จนกว่าจะผ่านพ้นคืนนี้ไป ห้ามเธอออกมาเพ่นพ่านอีกเป็นอันขาด” ในที่สุด คำสั่งนั้นก็หลุดออกมาจากปากของเขาจนได้ การบงการเป็นเรื่องที่เขาถนัดอยู่แล้ว “เธอควรจะรู้นะว่าที่ไหน ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ”
ปลอดภัยที่สุดอย่างนั้นหรือ คงมีแน่ แต่คงไม่ใช่ในห้องนี้หรอก หญิงสาวอยากให้เขาเปลี่ยนคำสั่ง แต่เธอก็พูดไม่ออก เธอไม่ควรจะมีเรื่องกับใครเลยในตอนนี้ เพราะวันนี้เธอมีมามากพอแล้ว เธอไม่ควรจะออกจากห้อ
