ด้านของมีนา ในห้องอบเชย
ห้องของอบเชยเงียบผิดปกติ
มีนาเดินเข้ามานั่งที่ปลายเตียง มือกำชายเสื้อสั่น ๆ
ส่วนอบเชยยืนพิงตู้เสื้อผ้า มองมือถือในมือสีหน้าปนทั้งตกใจและโมโห
กลุ่มซุบซิบของมหาลัยแทบลุกเป็นไฟ
ชื่อของมีนา ถูกลากขึ้นมาเต็มไปหมด
แฉทุกอย่าง บ้านที่อยู่สลัม ความโกหกเก่า และที่หนักสุดคือ…
เธอไม่ใช่คุณหนู อย่างที่อ้างมาตลอด
อบเชยเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ
สายตาคมกริบจนมีนารู้สึกเหมือนโดนแทงเข้าที่กลางอก
“มีนา…ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังแล้วเย็นไปถึงกระดูก
มีนากลืนน้ำลาย
“อะ อะไรเหรอ”
อบเชยยื่นหน้าจอให้ดู
ข่าวลือเต็มกลุ่ม
‘มีนา โสภาพล โกหกฐานะตัวเอง’
‘บ้านอยู่สลัม พี่ชายคนนี้นี่แหละคนขับรถชนเพื่อนของคุณหนูมิน!’
อีกข่าวหนึ่งดังไม่แพ้กัน ‘ลินก็ไม่ใช่คุณหนู เป็นแค่ลูกแม่บ้าน’
ตากลมของมีนาเบิกกว้าง
ใบหน้าซีดเป็นกระดาษ เธอพึมพำเหมือนคนเพิ่งโดนฟ้าผ่า
“ลิน…หลอกฉันเหรอ…
