หรูซินกำมือตนแนบอก มองการกระทำของจินอ๋องพร้อมกับกะพริบตาถี่ ไม่คิดว่าเรื่องเล็กแค่นี้เขายังจะทำให้
“สะอาดแล้วเจ้านั่งเถอะ แต่ถ้าพื้นมันแข็ง นั่งตักพี่ก็ได้นะ พี่ยินดี” บอกก่อนจะยิ้มกริ่มส่งให้คนตัวเล็ก
“หื่นกาม” เสียงหวานเปล่งออกมาเหน็บ โดยไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย นางนั่งลงตรงข้ามเขา ชำเลืองมองคนตัวโตด้วยหางตาเท่านั้น
“พี่ก็เป็นกับเจ้าคนเดียวนะเมียจ๋า” ยังไม่วายเย้านาง เพราะก่อนหน้านี้เขาก็เรียกไปหนหนึ่งแล้ว ทว่าหรูซินไม่ได้ตำหนิอันใด เฟิงหรานจึงใช้มันเป็นสรรพนามเรียกเสียเลย
หรูซินเผยยิ้มบางออกมา ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง เพราะไม่อาจทนเห็นสายตาคมที่เอาแต่จ้องตนได้
“พี่ดีใจยิ่งนักที่เจ้ายอมแต่งงานด้วย คิดว่าจะรังเกียจบุรุษใจอำมหิตเช่นพี่เสียแล้ว” เอ่ยเช่นที่คิด
“เรื่องผ่านไปแล้ว ปล่อยมันไปเถอะเพคะ พระองค์บอกเองว่าไม่ได้ตั้งใจอยากให้นางตายไม่ใช่หรือ ทุกอย่างมันถูกลิขิตเอาไว้แล้ว หาก
