จิดาภาพลิกตัวนอนตะแคง ยกขาก่ายหมอนข้างอย่างที่เคย แต่ก็ต้องแปลกใจ...
ทำไมวันนี้หมอนข้างมันแข็งๆ ล่ะ?
เธอจึงยกมือคลำดูให้แน่ใจ แล้วก็ยิ่งสงสัย เพราะบางจุดก็นุ่มนิ่ม แต่บางจุดนั้นแข็งโป๊กยังกะหิน โดยเฉพาะส่วนที่เธอกำลังจับต้องอยู่ตอนนี้ นอกจากจะมีลักษณะเป็นท่อนแข็งๆ แล้วดูเหมือนมันจะมีชีวิต ขยายตัวส่ายดุกดิกได้อีกด้วย
หญิงสาวรับชักมือกลับ ลืมตาโพลง ลุกพรวดทันที
“เธอนี่มันเป็นยายตัวร้ายชัดๆ ขนาดหลับยังจะลวนลามฉันได้อีก”
จิดาภาตาโต มองตามสายตาเขาไปยังจุดที่ดันตัวออกมาผ่านกางเกงนอนขายาว แล้วหน้าแดงซ่าน ก่อนจะเอ่ยปากถามเขาอย่างเอาเรื่องกลบเกลื่อนความอับอาย
“คุณเป็นใคร”
“เธอคิดว่าเป็นใครล่ะ”
หญิงสาวถลึงตามองคนยียวนกวนประสาท แล้วหันรีหันขวางมองไปรอบๆ
ที่นี่ที่ไหน...
ไม่ใช่ ‘บ้าน’ เธอนี่นา!
ยิ่งพอเหลือบเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่สวมใส่อยู่ จิดาภาก็ยิ่งหน้าซีดเผือด ปากคอสั่นระริก น้ำตา
