“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!” จิดาภาทำใจดีสู้เสือด้วยการเอาเสียงเข้าข่ม
“ออกทำไมให้โง่ ในเมื่อเหยื่ออันโอชะเดินเข้ามาติดกับตัวเอง”
ฌอห์นยิ้มเยาะ ยังคงย่างเท้าเข้ามาอย่างสบายใจ ผิดกลับหญิงสาวที่หน้าขาวซีดไร้สีเลือดเหมือนแผ่นกระดาษ พลางถอยร่นจวนเจียนจะจนมุมเต็มที
“หมดทางหนีแล้วล่ะสิ... หึๆ”
เสียงหัวเราะของเขายิ่งฟังที่น่าสะพรึงเหมือนเสียงหัวเราะของปีศาจ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ ขืนเธออยู่ในที่แคบแบบนี้รังแต่จะยิ่งเสียเปรียบ เธอต้องรีบหาทางออกไปจากห้องนี้ให้ได้
จิดาภากวาดตามองไปรอบๆ ห้องหาเครื่องทุ่นแรง แต่ก็ไม่เจออะไรที่จะพอใช้ฟาดหัวเขาได้เลย นอกจากตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ขนาดเท่าคนที่แฟนเก่าซื้อให้ในวันเกิด เธอจ้องมันเขม็ง ในใจขบคิดแผนการเอาตัวรอด แม้จะรู้สึกว่าไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร แต่บางทีมันอาจจะช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเขาได้
แค่เพียงสักแวบก็ยังดี...
เธอจะฉวยจังหวะนั้นแหละวิ่งสวน
