สิ่งที่เธอจิตนาการเอาไว้กับความเป็นจริงช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!
จิดาภาเคยคิดว่าการติดสอยห้อยตามฌอห์น คาร์เตอร์ เจ้าพ่อขาโหดในฐานะแฟนคนล่าสุด คงจะเป็นเรื่องที่น่าสยดสยองเกินกว่าที่เธอจะวาดภาพได้ วันทั้งวันเธอคงต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดผวาและหวั่นกลัว ต้องหนีการตามล่าของศัตรูหรือไม่ก็ควงปืนเข่นฆ่าพวกมันจนล้มตายเป็นเบือ ต้องทนเห็นคนตายศพแล้วศพเล่าเหมือนในหนังที่เธอเคยดูเป็นแน่
แต่เปล่าเลย...
เขาแค่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ทั้งนุ่มและสบาย เซนกองเอกสารหรือโทร. สั่งงานลูกน้องบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ที่เหลือก็คอยมานั่งตัวติดกับเธอ หาเรื่องเย้าแหย่หรือชวนคุยจนน้ำลายแห้ง แถมยังป้อนข้าวป้อนน้ำให้จนเธอใกล้จะเหมือนฮิปโปที่อ้าปากรออาหารจากคนมาเที่ยวสวนสัตว์อยู่รอมร่อ
อะไรชีวิตเจ้าพ่อของฌอห์นจะอยู่ดีมีสุข ไม่ทุกข์ไม่ร้อนปานนั้น...
อีกเรื่องที่ช่วยเปิดโลกทัศน์ของเธอก็คือ เขาไ
