รุ่งเช้าของวันถัดมา
ร่างแกร่งที่หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยหลังจากที่เมื่อคืนนี้เขาได้กระหน่ำใช้แรงตอกอัดใส่ร่างเล็กอย่างหนักค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เฮียภูวินทร์ใช้เวลาปรับสายตาจากความสะลึมสะลือเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันไปมองร่างเล็กที่คิดว่าเธอคงจะกำลังนอนหลับอยู่ข้างกาย
ทว่า
คิ้วหนาก็ต้องขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อพบว่าด้านข้างของตัวเองนั้นมันมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ร่างของคนตัวเล็กที่คิดว่าจะยังอยู่
พอเฮียภูวินทร์เห็นแบบนั้นเขาก็ค่อย ๆ ดันตัวขึ้นนั่งและกวาดสายตามองหาทั่วห้องนอนหรู…แต่แล้วเขาก็พบเพียงความว่างเปล่าเหมือนเดิม
"หนีกูไปตั้งแต่ตอนไหนวะ!" เฮียภูวินทร์ยกมือขึ้นมาเสยผมตัวเองอย่างลวก ๆ จากนั้นก็ดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน สองเท้าแกร่งเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวสอบไว้ ไม่นานเขาก็เดินวนกลับมาที่เตียงนอนของตัวเองอีกครั้งเพื่อจะหยิบเอาซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แต่ในตอนนั้นเองท
