"พะ พอได้แล้ว" ลินดาที่นอนหอบหายใจเอ่ยขึ้นบอกคนด้านล่าง เพราะหลังจากที่เธอได้ปลดปล่อยน้ำหวานของตัวเองออกมาแล้วแต่ทว่าเฮียภูวินทร์กลับยังคงดูดเม้มกลีบอวบนูนของเธอราวกับว่าต้องการจะตักตวงความหวานที่ไหลออกมานั้นทุกหยดไม่ให้ลงเหลือ
ซึ่งเขาก็หมายที่จะทำแบบนั้นจริง ๆ
และเมื่อตักตวงความหวานจนพอใจ ร่างแกร่งก็ค่อย ๆ ดันตัวขึ้นมา เขาใช้ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กที่กำลังนอนหมดสภาพและพ่นลมหายใจออกมาถี่ ๆ
ซึ่งสายตาของเขามันดูร้อนแรงกว่าตอนแรกหลายเท่าจนลินดาที่เผลอไปสบตาถึงกับต้องเบือนหน้าหนีสายตาคู่นั้นของเขา ขณะเดียวกันเฮียภูวินทร์ที่ดันตัวขึ้นนั้นก็เริ่มทำการปลดกระดุมกางเกงของตัวเองและถอดมันออก
"อึก" ลินดาที่ลอบมองท่าทางของเขาอยู่ก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เสียงหอบหายใจของเธอดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่น แล้วดวงตากลมโตก็เริ่มสั่นไหวเมื่อเห็นว่าเขากำลังงัดท่อนเอ็นที่ขยายตัวใหญ่เป็น
