"หูตึงรึไงลินดา เฮียบอกว่าวันนี้เฮียจะอยู่ที่นี่"
คำพูดของเฮียที่ดังขึ้นอีกครั้งทำเอาฉันยืนอึ้ง ทั้งตกใจและไม่เข้าใจ จะอยู่ที่นี่หมายความว่าอะไร คือเขาจะอยู่ที่ห้องของฉันทั้งวันเลยแบบนี้เหรอ ไม่มีการไม่มีงานทำหรือยังไงกัน…แถมอีกอย่างห้องฉันก็เล็กนิดเดียวเอง ไม่ได้ใหญ่โตสะดวกสบายเหมือนเพนต์เฮาส์ของเขาด้วย
"ไม่ได้ค่ะ เฮียจะมาอยู่ที่ห้องของลินไม่ดะ…"
พรึบ! ไม่รอให้ฉันพูดจบประโยค เฮียภูวินทร์เขาก็สาวเท้าเดินไปล้มตัวนั่งลงที่โซฟากลางห้องของฉันที่อยู่ไม่ไกลด้วยท่าทางสบายใจราวกับว่าที่นี่เป็นห้องของตัวเอง
ให้ตายสิผู้ชายคนนี้! บอกตามตรงฉันไม่เข้าใจพวกลูกน้องของเขาเลยที่ทั้งดูให้ความเคารพแล้วก็เกรงใจเขาขนาดนี้ เพราะสำหรับฉันเฮียเขาก็แค่คนหน้ามึนคนหนึ่งเท่านั้นแหละ
ตึกตึก พอเห็นแบบนั้นฉันก็ไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเขาด้วยความไม่พอใจ พอถึงตัวคนที่นั่งอยู่ ฉันก็เอื้อมไปคว้าแขนแกร่ง ๆ พยายา
