"ไม่เอา ไม่ไป" ลินดานั่งส่ายหัวพร้อมกับเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง ทว่าคำปฏิเสธนั้นทำเอาเฮียภูวินทร์ที่ได้ยินถึงชะงักออกมาด้วยความคาดไม่ถึง
"ทำไมถึงไม่ไป เพนต์เฮาส์เฮียออกจะใหญ่โต แถมแถวนั้นยังอยู่ในทำเลที่ดี คนขับรถเฮียก็มีให้ ไปอยู่กับเฮียสะดวกสบายจะตายห่า"
"แล้วยังไงคะ?"
"หะ!" นี่ขนาดกูสาธยายให้ฟังขนาดนี้ แต่ท่าทางที่ตอบสนองของเธอมีเพียงสีหน้าเรียบเฉย แถมเธอพูดว่ายังไงนะ ‘แล้วยังไง’ อย่างนั้นเหรอ ปกติแล้วเวลามีคนเสนออะไรดี ๆ ให้ คนเราก็จะต้องรีบตกลงด้วยท่าทางดีใจจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอวะ แต่นี่มันอะไรกัน
"ใหญ่โตแล้วมันยังไงคะ? ลินไม่สนใจหรอกค่ะเรื่องความสบายอะไรพวกนั้น ลินอยู่ในที่ของตัวเองลินมีความสุขมากกว่าค่ะ" เรียวปากสวยเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่มีท่าทางสนใจในสิ่งที่เฮียภูวินทร์เอ่ยพูดเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนที่เห็นแบบนั้นยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นไปใหญ่
"นี่เธอปฏิเสธเฮียอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ค่
