ลินดาช่วยประคองคนตัวสูงเข้ามานั่งที่โซฟากลางห้องโถง ขณะนั้นเองเธอก็อดใจสั่นวูบไม่ได้กับปริมาณเลือดที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย
"ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้...ไม่สิ ลินต้องรีบโทรไปหาโรงพยาบาล" ลินดารีบตั้งสติกับตัวเอง จากนั้นเธอก็พยายามที่จะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกลมใกล้ ๆ กับโซฟา
ตึกตึก
"หมอมาแล้วครับลูกพี่" ขณะนั้นเองประตูเพนต์เฮาส์ที่ถูกเปิดไว้ก่อนหน้าก็มีเสียงเท้าหนัก ๆ กำลังวิ่งกรูเข้ามา พอลินดาหันไปมองเธอก็พบว่าเขาคือลูกน้องคนสนิทของเฮียภูวินทร์ที่มาพร้อมกับคุณหมอผู้ชายที่มีอุปกรณ์ครบครัน
"ขออนุญาตนะครับคุณภูวินทร์" คุณหมอคนนั้นเอ่ยพูดกับเฮียภูวินทร์อย่างสุภาพ ก่อนจะรีบแทรกตัวเข้าไปทำการรักษาบาดแผลของเขาในทันที
"กระสุนเจาะผ่านกล้ามเนื้อ แต่โชคดีที่ไม่ตัดผ่านกระดูก ระหว่างการรักษานี้หากเจ็บจนทนไม่ไหวบอกผมได้เลยนะครับ" คุณหมอหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นขณะที่เริ่มทำการตรวจดูบาดแผ
