“เจอตัวฌอนไหมคะ”
เป็นอีกครั้งที่ศุภางค์ถามคำถามนี้กับปรัชญ์ นี่เป็นการถามรอบที่...ช่างเถอะ รู้แต่ว่าเธอเจอเขาเมื่อไรเธอก็ถามทันทีนั่นแหละ และคำตอบที่เธอมักจะได้รับก็คือ...
“ไม่เจอเลย”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีเนี่ย!” ศุภางค์บ่นอย่างหัวเสีย นึกอยากดึงทึ้งผมตัวต้นเหตุที่จู่ๆ ก็หายตัวไปเป็นกำลัง “พี่ปรัชญ์ พี่ป๋อง ไม่ได้ข่าวเลยเหรอคะ? พวกพี่สนิทกับฌอนนี่นา ไม่รู้เลยเหรอว่าเขาไปอยู่ไหน” หญิงสาวเอ่ยถาม แต่สองหนุ่มรีบส่ายหน้าทันควัน
“ไม่รู้จริงๆ น้องแพม”
“พี่วิทย์ก็ไม่ยอมบอกอะไรด้วย บอกแต่ว่าไม่รู้ๆ โอ๊ย แพมล่ะกลุ้ม”
“อย่าเพิ่งกลุ้มไปเลย” ปรัชญ์ปลอบใจสาวน้อย แต่เจ้าหล่อนกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงบ่นอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด
“ทุกวันนี้ยัยรวีก็ทำท่าเป็นหุ่นยนต์ไปแล้วนะคะ ซึมกะทือเหมือนคนไม่มีหัวใจ”
“ไอ้ฌอนก็คงไม่ต่างกันหรอก” ปรัชญ์เอ่ยแก้ต่างให้แก่เพื่อนสนิทขณะที่ยืนยันเสียงหนักแน่น “พี่ยืนยัน
