“เฮ้อ...”
ทันทีที่ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวดังมาจากเพื่อนสนิทที่เอาแต่เหม่อหน้าจอคอมพิวเตอร์ ศุภางค์ก็ขมวดคิ้วมุ่น ยกศีรษะตนเองขึ้นมองอีกฝ่าย ถ้านับไม่ผิดนี่เธอได้ยินเสียงนี้จะครบสิบรอบอยู่แล้วนะนี่ ‘ยัยรวีมันกลุ้มใจอะไรของมันกันนักหนานะ’ ศุภางค์คิดในใจ แล้วก็เปลี่ยนอิริยาบถขึ้นเป็นนั่งทันทีหลังจากเมื่อครู่นี้เธอกำลังนอนเอกเขนกบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น ภายในบ้านของสองพี่น้อง
“แกกลุ้มใจอะไรนักหนายัยรวี ฉันได้ยินแกถอนใจเฮือกๆ ยังกะมีเรื่องทุกข์หนักอย่างนั้นแหละ” ศุภางค์ถามเพื่อนสนิท ดวงตากลมโตของเธอหรี่มองรุจรวีราวกับจะจับผิด
“ไม่มีอะไร” คนโดนถามส่ายหน้าปฏิเสธเนือยๆ แล้วก้มหน้าพิมพ์อะไรก๊อกแก๊กสองสามครั้ง แล้วก็กลับมาถอนใจยาวอีกรอบ...เฮ้อ
“ไม่มีแล้วทำไมแกต้องถอนหายใจบ่อยขนาดนี้ยะ รู้ไหมว่าหนึ่งชั่วโมงแกจะถอนหายใจไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง แล้วนับดูว่าฉันมานั่งๆ นอนๆ อยู่กับแกตอนนี้มันก็จะสามชั่ว
