เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท

ไม่สบาย

ปันปัน...

พอฉันกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องนอนทันทีเพราะรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิดพร้อมกับบอกแม่บ้านว่าไม่ต้องขึ้นไปเรียก

ครืดดด ครืดดด เสียงมือถือสั่นข้างๆ ตัวฉันลืมตาขึ้นมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นแม่โทรมา

"ปันปันถึงบ้านแล้วใช่มั้ยกินข้าวหรือยังลูก"

"ยังไม่ได้กินค่ะหนูปวดหัวก็เลยรีบขึ้นมานอนก่อน"

"อ้าวไม่สบายเหรอลูกแล้วเป็นยังไงบ้างอาการตอนนี้"

"ตอนนี้ปวดหัวแล้วก็มีไข้นิดหน่อยค่ะ" ฉันบอกกับแม่ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"กินยาแล้วใช่มั้ย" ฉันหยุดชะงักไปเมื่อแม่ถามเรื่องกินยาเพราะฉันยังไม่ได้กินยาเลยแม้แต่เม็ดเดียว

"เอ่อ...กินแล้วค่าแม่ แล้วแม่กับพ่อจะกลับมาวันไหนคะ" ฉันโกหกแม่ว่ากินยาแล้วพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะกลัวแม่จับได้ว่าฉันโกหกเรื่องกินยา

"อีกวันสองสามวันลูกเสร็จธุระแล้วแม่กับพ่อจะรีบกลับนะจ้ะ"

"แล้วตอนนี้พ่อไปไหนคะไม่ได้ยินเสียงเลย"

"พ่อออกไปเซ็นต์สัญญากับลูกค้าอีกสักแป๊บก็น่าจะกลับแม่กับพ่อขอโทษนะลูกที่ไม่ได้อยู่ดูแลหนูตอนที่หนูไม่สบาย" แม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า

"ไม่เป็นไรเลยค่ะป่วยแค่นี้เองพรุ่งนี้ก็หายแล้ว^^" ฉันพูดเพื่อให้แม่สบายใจ

"ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะลูกเสร็จธุระแล้วแม่กับพ่อจะรีบกลับน๊าาา"

"ค่า อันที่จริงแม่กับพ่อไม่ต้องรีบกลับก็ได้ค่ะ หนูดูแลตัวเองได้หนูโตแล้วแม่กับพ่ออยู่เที่ยวต่อได้เลย"

"เที่ยวก็ไม่สนุกหรอกไม่ได้พาหนูมาด้วยว่าแต่วินรู้มั้ยว่าหนูไม่สบาย" แม่คือคนที่สองที่ถามฉันเรื่องนี้

"ไม่รู้หรอกค่ะหนูไม่ได้บอก" ถึงบอกก็คงไม่สนใจหรอกป่านนี้คงกำลังมีความสุขอยู่กับพี่เบล

"ทำไมล่ะลูกเอางี้เดี๋ยวแม่จะโทรหาวินให้วินมาดูแลหนูเอามั้ย"

"ไม่เอาค่ะหนูดูแลตัวเองได้แม่แม่ห้ามโทรบอกวินนะคะ" ฉันรีบห้ามแม่ทันที

"งอนอะไรกันอีกล่ะสิ"

"ก็..นิดหน่อยค่ะ" ฉันบอกกับแม่เพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องโทรบอกวิน

"โอเคงั้นเอางี้ดีกว่าเดี๋ยวแม่จะโทรไปขอให้ป้าพิมพ์มาช่วยดูหนูโอเคมั้ย"

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ" ฉันตอบตกลงเพราะถ้าฉันปฏิเสธอีกแม่ก็จะไม่สบายใจ

"ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายดีก็ไม่ต้องไปเรียนเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค๊าบบบผม^^" ฉันพยายามทำน้ำเสียงสดใส

"นอนพักผ่อนเยอะๆนะลูกแล้วก็กินยาด้วยห้ามเอาทิ้งเด็ดขาด" แม่รู้ทันฉันทุกเรื่อง

"แม่ขาหนูโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ ซะหน่อย>ภูวิน...

หลังจากนั่งคุยกับพี่เบลเสร็จผมก็เดินออกมาจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลลูกพี่เบล และกำลังจะกลับคอนโด

ครืดด ครืดดด ครืดด

สายเรียกเข้า..แม่

"ฮัลโหลวินอยู่ไหน"

"อยู่โรงพยาบาลแม่มีอะไรหรือเปล่า"

"แล้ววินเป็นอะไรถึงไปโรงพยาบาล"

"ผมมาเยี่ยมลูกชายพี่คนรู้จักน่ะว่าแต่แม่มีอะไรหรือเปล่าผมง่วงกำลังจะกลับคอนโด"

"ไม่คิดจะกลับบ้านเลยเหรอจ้ะพ่อตัวดี"

"ขี้เกียจกลับไปเจอลูกสาวคนโปรดของแม่ไง" ผมตอบแม่ไปตามความจริงว่าเพราะอะไรผมถึงยังไม่อยากกลับบ้าน ปันปันน่ะชอบมาขลุกอยู่ที่บ้านผมบ่อยๆแทบจะทุกวัน

"งอนกับปันปันสินะ เห้ออ ว่าจะฝากซื้อยาให้หน่อยแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่ให้คนขับรถออกไปซื้อมาให้ก็ได้"

"ใครเป็นอะไรแม่ไม่สบายเหรอ"

"แม่สบายดีแต่คนไม่สบายคือเพื่อนเรานั่นแล่ะ"

"ปันปันไม่สบาย??"

"ใช่แล้วตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้านด้วยถ้าเราไม่สะดวกไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แค่นี้นะ"

"แล้วปันปันป่วยเป็นอะ...."

ตู๊ดดดดดดดด แม่กดวางสายไปโดยที่ผมพูดยังไม่ทันจบ

ผมตัดสินใจโทรหายัยตัวแสบเพื่อจะถามว่าไม่สบายเป็นอะไรจะได้ซื้อยาไปให้ถูกแต่ปลายสายไม่รับโทรศัพท์จนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ผมคิดว่าคราวนี้ปันปันน่าจะป่วยจริงผมก็เลยโทรกลับไปหาแม่แล้วถามอาการปันปันและกว่าแม่จะบอกอาการปันปันผมก็ต้องฟังแม่บ่นอีกหลายนาที พอรู้อาการปันปันผมก็รีบขับรถไปที่ร้านขายยาทันทีแล้วบอกอาการจากนั้นเภสัชก็จัดยามาให้ พอได้ยาผมก็รีบขับรถกลับบ้านทันทีด้วยความเป็นห่วงคนป่วยที่ไม่ได้คุยกันมานานหลายวัน

ผมขับรถด้วยความเร็วพอมาถึงบ้านผมก็รีบเดินเข้าบ้านตัวเองแล้วบอกกับแม่ว่าผมจะไปดูปันปันจากนั้นผมก็เดินตรงไปยังบ้านของปันปันแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านยืนอยู่ตรงหน้าห้องนอนของปันปันพร้อมกับไขกุญแจเข้าไปอย่างช้าๆ ก็เห็นแสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงที่เปิดทิ้งไว้ทำให้เห็นว่าเจ้าของห้องกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ผมเดินเข้าห้องแล้วจัดการปิดประตูล็อคกลอนเดินเข้าไปใกล้เตียงนอนอย่างช้าๆ

"ปันปัน" ผมเรียกชื่อคนที่นอนอยู่

"ฮึก ฮึก ฮึก" น้ำเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเบาๆ ผมรีบเอามือแตะหน้าผากปันปันทันทีปรากฏว่าหน้าผากร้อนมาก ความโกรธที่เคยมีตอนนี้หายไปหมดเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น

"ฮึก ฮึกใคร"

"ฉันเอง" ผมตอบ

"วินเหรอ" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น

"อืม เป็นไงบ้าง"

"ปวดหัวปวดมากด้วยเหมือนหัวจะระเบิด"

"ไม่สบายขนาดนี้ทำไมไม่บอกวะห๊ะ" ผมอดดุไม่ได้ทีตอนแกล้งป่วยโทรหาผมยิกๆแต่พอถึงเวลาป่วยจริงกลับไม่บอกแบบนี้มันได้เหรอวะ

"ก็วินโกรธเค้าอยู่ไม่ใช่หรือไง แล้วอีกอย่างเค้าก็ไม่อยากรบกวนเวลาวินกับ...กับพี่เบลเค้าไม่อยากไปขัดขวางความสุข" ขนาดป่วยนะยังมีแรงประชดผมได้คิดดูเอาเถอะ

"ไร้สาระว่ะ" ผมอดดุปันปันไม่ได้