เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท

ป้อนยาด้วยปาก

ภูวิน...

"ใช่สิเค้ามันไม่มีเหตุผลอยู่แล้วนี่ใครจะไปแสนดีเหมือนพี่เบลของวินล่ะ" ปันปันประชดผมรู้ดีแต่ผมก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ

"เธอตัวโคตรร้อนเลย แล้วนี่กินยาหรือยังกินตอนกี่โมง" ผมเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากทะเลาะกันอีก

"ยังไม่ได้กินยามันขมไม่อยากกิน" ผมว่าละไงว่าปันปันต้องไม่ยอมกินยาเพราะปันปันไม่ชอบยาที่มีรสขมเมื่อก่อนเวลาป่วยปันปันจะไม่ยอมกินยาจนต้องพาไปโรงพยาบาบเพื่อฉีดยาแทน

"ไม่กินไม่ได้เธอต้องกินดูดิตัวโคตรร้อนเลยเกิดช้อคขึ้นมาทำไงวะ" ผมอดไม่ได้ที่จะดุยัยตัวแสบที่ดื้อไม่ยอมกินยา

"ก็มันขมนี่>ปันปัน...

ฉันดิ้นไปมาเมื่อถูกวินบังคับให้กินยาด้วยปากจนกระทั่งยาทั้งสองเม็ดกลืนลงคอไปหมดแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่คิดว่าวินจะทำแบบนี้ตอนนี้ใจฉันสั่นไปหมดแล้วก็แต้นแรงมากด้วย ฉันไม่กล้าสบตากับวิน

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้ป่วยก็ไม่ยอมกินยาก็ต้องเจอแบบนี้แล่ะ"

"ก็ยามันขมนี่ให้ทำไงถ้ายามันหวานเค้าก็กินไปนานแล้วมั้ยอ่ะ" ฉันเถียงวินโดยไม่หันไปมองหน้า

"ไม่ต้องบ่นยังไงเธอก็ต้องกินยาอีกรอบ"

"ไม่กิน" ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าหนี

"ต้องกินกินจนกว่าไข้จะลดอีกสี่ชั่วโมงค่อยกินยาอีกรอบเข้าใจมั้ย"

"ไม่เข้าใจแล้วก็ไม่กินด้วย" ฉันรีบปฏิเสธเมื่อวินบอกว่าฉันต้องกินยาอีกรอบ ฉันยอมรับว่าอายแล้วก็เขินมากมันคล้ายกับว่าเราจูบกันซึ่งนั่นคือจูบแรกของฉัน

"ทำไมถึงไม่กินหรืออยากป่วยหลายวันจะได้ไม่ต้องไปเรียน"

"ก็...เอ่อก็"

"ก็อะไร"

"ก็เมื่อกี้วินเอ่อก็วินใช้ปากป้อนยาเค้าอ่ะ>ปล. เรื่องนี้ไรท์จะดำเนินเรื่องไวนะคะจะได้ไปปั่นเรื่องพี่ไคล์ต่อ(บ่วงร้ายวิวาห์ลวง)ใครยังไม่ได้กดติดตามเรื่องนั้นไปกดติดตามได้นะคะ