เซียนอียังคงจับจ้องใบหน้างามของอนุเหยาที่เอาแต่บอกว่าไม่รู้เรื่องอันใดเลย กระทั่งเสียงไอของคนบนเตียงดังขึ้นมา ทุกคนจึงหันไปที่ท่านโหวเป็นตาเดียว ทว่าคนเจ็บกลับมองมาที่ภรรยาของตนผู้เดียว แต่ไม่นานก็ต้องหันเหไปทางอื่น เพราะเหยาซูขยับกายเอาตัวมาบัง พร้อมกับลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแสดงท่าทางห่วงใยออกนอกหน้า เซียนอีจึงคว่ำปากใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ท่านโหวเจ็บตรงไหนบ้างเจ้าคะ” เหยาซูเอ่ยถามเสียงอ่อน มือก็ลูบลงที่ต้นแขนของคนเจ็บแผ่วเบาอย่างกับกลัวมันจะแตกหัก
“จับคนบงการได้หรือยัง” ประโยคแรกที่เสิ่นหยางเปล่งออกมา ได้ทำให้เหยาซูถึงกับหน้าชา ทว่าไม่กี่อึดใจก็รีบปรับให้มันคงเดิม ก่อนจะขยับถอยออกมายืนข้างเตียง เพื่อให้คนของท่านโหวรายงานเรื่องราวได้สะดวกขึ้น
เซียนอีจึงถือโอกาสขึ้นมานั่งบนเตียงแทน มิหนำซ้ำนางยังรั้งเอามือเรียวของสามีมากุมเอาไว้อีก สร้างความมึนงงให้กับทุกสายตาเป็นอย่างมา
