เสิ่นหยางนิ่งไปเมื่อได้ยินคำของฮูหยินตน นางรู้ได้อย่างไรว่าหลี่หนานฟู่คือน้องชายเขา ที่สำคัญไป่เซียนอียังรู้ด้วยว่าเขาใช้นางเพื่อแก้แค้นเรื่ิองราวในอดีต ทั้งที่เรื่องนี้รู้กันไม่กี่คน
ทว่า… แล้วคำสัญญาที่นางเอื้อนเอ่ยออกมาเมื่อครู่ล่ะ นางจะทำมันได้จริงหรือ ในเมื่อสองคนนี้เคยรักกันมานานนับสิบปี ใจคนไม่มีทางเปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ เหมือนผลัดอาภรณ์แน่
“ไม่เชื่อหรือ เช่นนั้นต่อไปข้าจะทำให้ท่านเห็นเอง” เอ่ยจบใบหน้างามก็ขยับเข้าใกล้ “นอนพักเถอะ ข้าจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีดูแลท่านก็แล้วกัน” สิ้นคำนางก็ขยับปีนขึ้นเตียงแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม
ก่อนจะกอดอีกฝ่ายไว้ ทำราวกับเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กันนักหนา คนเจ็บก็ได้แต่เหลือบมองด้วยหางตา ใช่ว่าเขาจะชอบที่นางทำ ทว่ายามนี้ร่างกายเขามันไม่ไหวแล้วจริง ๆ
แม้ในใจจะนึกถึงคำกล่าวที่ตนได้เอื้อนเอ่ยไว้ก่อนหน้านี้ก็เถอะ ‘เป็นเพราะข้าป่ว
