ครึ่งชั่วยามต่อมา กลุ่มของโจวเสิ่นโหวก็มาถึงเมืองหลาง พวกเขาจึงตรงไปที่จวนรับรองทันที มีท่านเจ้าเมืองหลางหรือบิดาบุญธรรมและมารดาบุญธรรมของไป่เซียนอีมายืนต้อนรับ และยังมีญาติมิตรอีกนับสิบที่เสนอหน้ามายืนรอด้วย
เสิ่นหยางมองพร้อมกับเผยยิ้มหยัน ก่อนจะหันมาสนใจผู้ที่หลับคาอกตนแทน “เซียนอีตื่นเถิด ถึงที่พักแล้ว”
“อื้อ… ถึงแล้วหรือ” ร่างอรชรขยับตัวแล้วกางสองแขนออกเพื่อบิดขี้เกียจเช่นเคย โดยไม่รู้เลยว่ายามนี้มีสายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ จากนั้นนางก็ถดมือหมายจะขยี้ตา
“อย่า ประเดี๋ยวก็ตาแดง” มือเรียวคว้าหมับทันที
เซียนอียู่ปากใส่อย่างขัดใจ ซึ่งมันน่าตีนักสำหรับเสิ่นหยาง
“จับอานไว้ข้าจะลงก่อน” บอกเสียงอ่อนแล้วก็ขยับกายทำอย่างที่ว่า จากนั้นเขาก็กางแขนรอรับนางด้านล่าง ซึ่งอันที่จริงเขาก็เชื่อว่าเซียนอีลงเองได้ ทว่าท่านโหวอยากลองดูแลนางเหมือนสามีดูแลภรรยา คนบนม้ายิ้มหวานน่ารัก ก่อนจะอ้าแขนใส่เขาเหมือ
