เซียนอีนิ่งไป ใช่ว่านางจะโกรธที่เขากล่าวเช่นนี้ ทว่าในใจนึกสงสารบุรุษผู้นี้มากกว่า มันไม่ง่ายจริง ๆ สินะที่จะทำให้เขาปล่อยวางเรื่องในอดีต ก็แน่ล่ะ… ก็เซียนอีเขียนให้เจ้าของร่างกับแม่ทัพหลี่รักกันมาก ถึงขนาดนางยอมหนีไปกับคนรักในวันแต่งงานเลยทีเดียว
จากนั้นความเงียบก็คืบคลานเข้ามาปกคลุม สัมผัสได้เพียงแสงที่เปลวเทียนสาดสะท้อนทุกสิ่งอย่าง รวมถึงเงาของทั้งคู่ซึ่งยืนเผชิญหน้ากันไม่ยอมเสหลบ โดยเฉพาะผู้เป็นสามี
บัดนี้… นัยน์ตาคมดุของโจวเสิ่นหยางยังคงฉายแววเย็นชาแต่แฝงด้วยความหม่นหมอง ทว่าในส่วนลึกของแววตานั้น กลับมีพายุอารมณ์ที่ปั่นป่วนซ่อนเร้นอยู่ เขาอยากรู้คำตอบที่มาจากใจสตรีตรงหน้าจริง ๆ มิใช่เสแสร้งเพื่อให้เขาเลิกยุ่งเกี่ยวกับน้องชายต่างบิดา
เซียนอีรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการคำตอบ นางจึงขยับเข้ามายืนแนบชิดกับเขา ก่อนจะยกมือวางทับที่อกแกร่งจับชายเสื้อเขาไว้
ดวงตากลมโตกะพริบช
