กล้าดียังไง
1278 คำ
บทที่ 5
กล้าดียังไง
เรย์ก้าวลงจากรถแล้วโยนกุญแจให้คนดูแลก่อนเดินเข้าบ้าน
“คุณเรย์ทานอะไรก่อนไหมคะ” ป้าดา หัวหน้าแม่บ้านเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า
“ผมไม่หิว” เขาตอบขณะเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม
“เฮ้ยยยยย!!! ตายห่าาาาาาาาาา!” วิเวียนที่เพิ่งโผล่ออกมาจากห้องเชือดได้ยินป้าดาร้องเรียกชายหนุ่ม เธอรีบกลับเข้าไปในห้องก่อนดึงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดออกจากกระโปรงนักเรียนต่อสายไปยังเพื่อนรักทั้งสอง
“เผ่นโว้ยยยยยยยยยยยยยย เค้ามาแล้ว” เธอตะโกนผ่านสาย
เกรซตกใจแทบสิ้นสติทำอะไรไม่ถูก ลุกลี้ลุกลนวิ่งไปจัดของให้เหมือนเดิมไล่ปิดไฟทุกดวงก่อนเตรียมเผ่นออกไปจากห้อง
ตึก ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าหนักเดินมาหยุดตรงหน้าห้องพร้อมเสียงดึงกุญแจออกจากกระเป๋ากางเกง
เกรซรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องแต่งตัว สายตากวาดหาหลุมหลบภัย
เรย์เดินเข้ามาในห้อง ห้องที่ทุกอย่างดูเหมือนปกติเขาสูดกลิ่นหอมที่คุ้นเคยเข้าสู่ปอดแต่ทว่าวันนี้กลับมีกลิ่นหอมแบบอื่นเจืออยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เขาจำได้ดีว่าเคยได้กลิ่นนี้ที่ไหน เขาเปิดไฟมองสำรวจหาเบาะแส หนังสือเล่มโปรดมันวางอยู่ผิดที่ มีคนเข้ามาในห้องนี้ที่ไม่ใช่แม่บ้านแน่นอน เพราะทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับสิ่งของภายในห้องถ้าหากจำเป็นต้องเคลื่อนย้าย ต้องเก็บเข้าที่เดิม องศาเดิมแบบเป๊ะๆ
ดูจากความรีบชายหนุ่มเดาว่าผู้บุกรุกน่าจะยังไปไหนได้ไม่ไกล…แค่ต้องหาให้เจอ เขาเดินค้นหาอย่างใจเย็นและถ้าเดาไม่ผิดเธอต้องอยู่ในตู้เสื้อผ้าสักตู้ในห้องแต่งตัว
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว กวาดสายตามองหายัยเด็กคนนั้น “ยัยเด็กไม่มีมารยาท” เขาจำกลิ่นน้ำหอมของเธอได้ดีตอนที่เธอสะบัดตัววิ่งหนีไป และแล้วเขาก็นึกแผนเอาคืนออก
“ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดดด” เพื่อนของเด็กสาวกระหน่ำโทรตาม เธอรีบปิดโทรศัพท์ก่อนจะถูกจับได้
เกรซมองลอดออกมาจากช่องตู้เสื้อผ้า ตู้มีต้องเยอะกลับเลือกตู้ที่มีช่องระบายอากาศ เกรซเริ่มเหงื่อไหลทั้งร้อนทั้งกลัวจะถูกจับได้ และแล้วอีตาแวมไพร์นั่นก็เดินเข้ามา เธอถึงได้เห็นมันกระเป๋านักเรียนสีดำ ตานั่นกำลังวางลงบนตู้ใส่นาฬิกาที่อยู่กลางห้อง
ร่างสูงหันหน้ามาทางเด็กสาวจากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาแล้วถอดมันออก เกรซตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายถอดเสื้อต่อหน้ามาก่อน
ชายหนุ่มยังไม่หยุดเท่านั้นเขาปลดเข็มขัดเตรียมถอดกางเกงสีดำขายาวออก เกรซหลับมาแน่น บ้าๆๆๆๆ นั่นมันบ้าสิ้นดี อีตาโรคจิตนั่นชอบโชว์เหรอเนี่ย…แต่…. ‘เขาก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ในนี้นี่นาาา’ เกรซหลับตาไปเกือบสามนาทีก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง โชคดีที่ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องนั้นแล้ว
เด็กสาวรออยู่ในตู้อยู่พักใหญ่ทั้งหิวทั้งร้อนเหงื่อไหลเต็มตัว และแล้วไฟในห้องก็ดับลง ชายหนุ่มคงออกไปข้างนอกแล้วเพราะคงไม่มีใครนอนแต่หัวค่ำขนาดนี้
เกรซตัดสินใจเอาตัวเองออกจากตู้เสื้อผ้า ค่อยๆ คลานไปเอื้อมหยิบกระเป๋าตนเองแล้วย่องออกไป ตอนนี้ภายในห้องเริ่มมืดสนิทเด็กสาวพยายามเพ่งสายตาดูทางเพื่อไม่ให้เดินไปเตะอะไรเข้า
เกรซโล่งใจอีกแค่ไม่กี่ก้าวเธอจะเดินไปถึงลูกบิดประตูสีทองนั่นแล้ว
หมับ!
มือใหญ่หนาอุ่น คว้าแขนเด็กสาวไว้ เธอถูกดึงเข้ามาชิดกับอกกว้างนั้น เขาดันร่างบางที่แทบไม่มีแรงสู้ไปติดกับผนังห้อง
“นอกจากไม่มีมารยาท เธอยังเป็นหัวขโมยด้วยเหรอ” เขาโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโมโห
แม้ห้องจะมืดแต่เกรซก็สัมผัสได้ว่าตัวของเขาอยู่ชิดกับตัวของเธอแทบจะสิงร่างได้ เด็กสาวสัมผัสได้ว่าเขายังไม่ได้สวมเสื้อ เธอไม่อยากจะนึกถึงท่อนล่าง ชายหนุ่มยังคงโน้มตัวลงมาพลางหายใจรดต้นคอซึ่งมันทำให้เธอขนลุก
“ปล่อย เดี๋ยว นี้ นะ ไอ้พี่เรย์” เกรซเสียงเข้มตะโกนใส่เขา
“เธอ รน หา ที่ เอง” หน้าของเขาน่าจะห่างจากหน้าของแค่ไม่กี่เซนต์
ก๊อกกกกกก ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวๆ ของเด็กสาวสองคนที่อยู่นอกห้อง
“พี่เรย์!!!!!!!!”
“เกรซ เกรซได้ยินมั้ย”
“เกรซแกยังมีชีวิตอยู่มั้ย!! ”
“วิเวียน!!!!”
“อะไรกันคะ คุณพิม” ป้าดาและแม่บ้านอีกสามคนรีบวิ่งมาดู
“เกรซค่ะ เกรซน่าจะอยู่ในห้องพี่เรย์”
“แล้วคุณเกรซไปอยู่ในนั้นได้ยังไงคะ”
ฟลึบ!!! เรย์เปิดประตูออกมา…..เขาถอดเสื้อ………
“เฮ้ยยยยยยยยย ไอ้พี่เรย์!! เพื่อนเราอยู่ไหน” วิเวียนตะโกน
พอดีกับที่เกรซเดินออกมาพร้อมกอดกระเป๋าเจ้าปัญหานั่น
พลึบ!!!! เรย์ดึงกระเป๋าเธอคืน
“พี่เรย์ เอากระเป๋าเกรซคืนมานะ”
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ” เกรซชักเริ่มโมโห
“โกรธเหรอ ชั้นจะแจ้งตำรวจว่านาฬิกาหายแล้วเธอก็แอบเข้ามาในห้องพอดี”
“ใครใช้ให้พี่เอากระเป๋าเกรซไปก่อนหล่ะ” วิเวียนเถียงช่วยเพื่อน
“พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มายืนเถียงกับเจ้าของบ้านตัวจริง”
“ยัยผ้าขี้ริ้ว เธอไม่ได้บอกเพื่อนๆ เหรอว่าเธอกับแม่เป็นแค่กาฝาก เอ๊ะ! หรือว่าเป็นปลิงนะที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อพ่อชั้น”
พลั๊วะ!!!!
“คุณเรย์!!!”
“เกรซ!!!!”
ทุกคนตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ชายหนุ่มผู้เย็นชาสุดแสนปากร้ายถูกเด็กสาวผมเปียตบหน้าเข้าอย่างจัง
“นาย ขอ โทษ เพื่อน ชั้น เดียว นี้ นะ นายนั่นแหล่ะ คิดว่าตนเองเป็นใคร นายไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นหรอก หัดส่องกระจกซะบ้าง ไม่ได้มีสามตาซักหน่อยก็คนธรรมดานี่แหล่ะ” เกรซจ้องเขาอย่างเอาจริงตอนนี้เธอโกรธจนไม่กลัวใครหน้าไหนแล้ว
เรย์จ้องเด็กสาวเบื้องหน้าแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อนถ้าไม่นับเรื่องชกต่อย
“เธอกล้าดียังไง” เขาเข่นเสียง ขบกรามแน่นโดยความโกรธ
“คุณเรย์คะ ป้าขอหล่ะ พอเถอะค่ะคุณหนูทั้งหลาย” ป้าดายกมือไหว้เรย์ทั้งน้ำตา
เรย์เปิดกระเป๋าเกรซออก เทของออกจากกระเป๋าจนหมดแล้วโยนทิ้งไป
เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอ วิเวียนและพิมรีบเข้าไปกอดเกรซไว้ พิมสะอื้นร้องไห้
“แล้วเธอจะได้รู้ว่ากำลังท้าทายผิดคน” เขาพูดอย่างเยือกเย็นก่อนหันหลังเดินเข้าห้องไป
…ยัยเด็กไม่มีมารยาท กล้าดียังไง…. เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาลูกน้อง
“ชั้นมีงานให้แกทำ”
“ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน” เขาส่งรูปบัตรนักเรียนที่ถ่ายไว้ให้คนปลายสาย
----------------------------------------------------------------
P.S. I love you
- ผู้เขียน
