EP.4
1785 คำ
สองอาทิตย์ต่อมา
3.22 PM.
จะเฝ้ามองเธอและเขานั้นรักกันจากตรงนี้
เป็นผู้ชมที่ดี ไม่เข้าไปวุ่นวายอะไร
แม้อยากจะใกล้เธอขนาดไหน
จะฝืนทนมองภาพเธอและเขารักกันต่อไป
คนที่มองไกลๆ อย่างฉันคงทำได้เพียง
แอบรักข้างเดียวเรื่อยไป...
"เราก็เคยคิดนะว่าบางทีกุนอาจจะไม่ชอบเรา" "ห๊ะ ไงนะ??"
ฉันเหลือบมองกุนขณะที่กุนก็เบาเสียงของลำโพงลงพร้อมหันมองฉันอย่างขำๆ
"กุนเกลียดอะไรแก้มไหนพูดมาซิ"
"ฮ่าๆ เกลียดอะไรเพลงเถอะเพลง"
กุนซือตอบเสียงดังและจอดรถที่โรงรถของคณะ คือฉันกับกุนเพิ่งไปทำงานกลุ่มที่คณะวัฒนธรรมมาแล้วฉันต้องมาซ้อมแสดงความสามารถต่อที่คณะอีก เพราะใกล้จะประกวดดาวเดือนของมหาลัยแล้ว
"เอาจริงๆ จะไม่บอกไอ้ซันจริงจังน่ะว่าชอบมัน?"
"จะบอกอะไรทันล่ะซันจะขอพี่พลอยเป็นแฟนวันประกวดดาวเดือน"
"ก็บอกตัดหน้าแม่งเลยดิ ให้มันได้ใจเสียปากไม่ออกเล่นๆ"
"เรานี่สิจะปากไม่ออกอ่ะกุน" ฉันตอบกุนเสียงดังและเบะปากอย่างเอือมๆ ขณะที่กุนก็หัวเราะเบาๆ และตบไหล่ฉันเพื่อปลอบใจ
"ไม่เข้าใจว่ารักเพื่อนมันรู้สึกแบบไหนแต่กูเป็นห่วงมึงในฐานะเพื่อนนะ มึงแม่งใจดีฉิบหาย กูอยากให้เจอแต่คนดีๆ เพราะงั้นลืมไอ้ซันเถอะอย่างมึงหาได้ดีกว่ามันแน่นอน"
"...หาได้ง่ายก็ไปนานแล้วสิไม่มาตกอยู่ในฐานะนี้หรอก"
กุนส่ายหน้าไปมาและเท้าคางมองฉัน
"มึงแค่ไม่มูฟออนนะแก้ม"
"มูฟอยู่!"
"มูฟเป็นวงกลมอ่ะนะ?"
"เป็นวงรี"
"ควายเถอะ"
"อย่าด่าแรงสิ"
ฉันมองค้อนกุนทันทีขณะที่กุนก็ส่ายหน้าไปมาและถอนหายใจออกมาเบาๆ
"รักเพื่อนสนิทก็แย่หน่อย แย่ตรงที่มึงต้องทนดูภาพบาดตาบาดใจตลอดแบบนี้"
"ก็ยังดีที่อย่างน้อยเราคุยกับกุนได้...ขอบคุณที่ไม่บอกซันนะ"
"มันเป็นเรื่องของพวกมึงกูไม่อยากเสือกว่ะ ชอบดูอยู่ห่างๆ"
"เสือกอยู่ห่างๆ?"
"บ้า มึงอ่ะคิดมาก"
ฉันหัวเราะเบาๆ และโบกมือลากุนเพราะใกล้จะเลยเวลาที่พี่เขานัดแล้ว
"ไปแล้วๆ ไว้เจอกันพรุ่งนี้อย่าลืมส่งไฟล์งานมานะ..ตรวจคำผิดด้วย!"
"ครับแม่ ได้ครับแม่"
กุนซือโบกมือไล่ฉันให้ลงจากรถและทันทีที่ฉันลงเจ้าตัวก็ขับออกไปทันทีทำเอาฉันได้แต่ยืนถอนหายใจมองตามอย่างห่วงๆ กุนขับรถเร็วมากถึงมากที่สุดแถมยังขับน่ากลัวมากๆ อีก
"ไงคะแม่สาวน้อย"
ฉันหันมองตามเสียงและยิ้มให้ซันเดย์บางๆ ก่อนรอยยิ้มจะชะงักเพราะซันไม่ได้มาคนเดียว ฉันยกมือไหว้พี่พลอยและยิ้มให้เธอทันทีที่เธอยิ้มให้
"สวัสดีค่ะพี่พลอย"
"สวัสดีค่ะ รีบเข้าคณะเถอะเจ๊นัทตี้ตามแล้ว"
"อ่อ ค่ะๆ"
ฉันพยักหน้าและเดินตามทั้งซันและพี่พลอยมาในลิฟต์ขณะที่ทั้งสองก็คุยกันเบาๆ อย่างน่าเอ็นดู...น่าเอ็นดูกับผีน่ะสิ ฉันลอบถอนหายใจและมองไปรอบๆ ด้วยความอึดอัด
"พอดีเลย น้องแก้มคะถ้าเจ๊นัทตี้ถามว่าไปไหนมาบอกว่าเราไปกินน้ำปั่นกันมานะคะ"
"คะ?"
"อ้าว ทำไมพลอยต้องให้แก้มโกหกล่ะคะ"
ซันถามพี่พลอยทันทีขณะที่เธอก็ตีไหล่ซันและมองดุๆ
"พี่บอกแล้วไงตอนนี้เรายังบอกใครไม่ได้เรื่องที่เราคุยกัน..เข้าใจพี่นะซัน"
"อือ..แต่ซันไม่อยากโกหก"
"พี่ให้แก้มช่วยหรอกน่ะ นะน้องแก้มช่วยพี่สักครั้ง"
พี่พลอยหันมายิ้มให้ฉันอย่างรู้สึกผิดฉันจึงยิ้มและพยักหน้าตอบขณะที่ซันก็ถอนหายใจเสียงดังและขยับอิงไปกับพนังลิฟต์อย่างงอแงจนพี่พลอยต้องเอื้อมมือไปจับมือซันและบีบเบาๆ
"พี่ขอโทษจริงๆ นะที่ทำให้ซันรู้สึกแย่"
"..." ซันหันมองพี่พลอยและเม้มปากนิดๆ "ไม่เป็นไรค่ะซันอยู่ยังไงก็ได้ขอแค่ได้คุยกับพี่พลอยอ่ะ"
เฮ้อ...ทำไมลิฟต์มันขึ้นช้าจังนะ ฉันต้องมาทนมองอะไรแบบนี้อีกนานไหมรึต้องเจ็บมันทุกวันเลยถึงจะพอใจ...อยากจะมูฟออนจริงๆ แหละ อยากจะหนีไปให้ไกลความรู้สึกแย่ๆ นี้จริงๆ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
11.25 PM.
"หยุดๆๆ โอ๊ยน้องแก้มคะหนูเดินผิดบล็อกอีกแล้วค่ะลูก"
ฉันหยุดอยู่กับที่และหลับตาแน่นทันทีหลังจากที่ทุกคนต้องหยุดเพราะฉันที่เดินผิดอีกแล้ว ฉันหันมองพี่ที่ควบคุมการเดินที่กำลังมองฉันอย่างตำหนิและยกมือขอโทษเธอทันที
"ขอโทษนะคะ แก้มสับสนเอง.."
"ขอโทษก็ไม่มีไรดีขึ้นหรอกค่ะถ้าน้องแก้มยังเดินผิดอยู่แบบนี้ เมื่อวานพี่ก็สอนไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ??"
"มึงใจเย็นๆ มันก็ผิดกันได้"
"ผิดบ่อยไปไหม ถามจริงกลับไปได้ทบทวนบ้างรึเปล่าถ้าไม่ตั้งใจจริงน้องก็คือตัวถ่วงเพื่อนดีๆ นี่เองนะคะพี่บอกแค่นี้"
พี่ที่คุมว่าและลุกเดินหนีออกไปจากหน้าเวทีกลางของมหาลัยอย่างหัวเสียก่อนพี่อีกคนจะมาบอกให้ทุกคนไปพัก ฉันพยักหน้าให้พี่อีกหลายคนที่พยายามให้กำลังใจฉันขณะที่ฉันก็มองเพื่อนดาวเดือนจากต่างคณะคนอื่นๆ ที่กำลังเดินไปนั่งพักกันอย่างล้าๆ เพราะรู้สึกผิด...ไม่ไหวแล้ว ทั้งเรียนทั้งกิจกรรมแบบนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ
ตึกๆๆ
ฉันเดินออกมาตามทางและเลี้ยวเข้าห้องน้ำที่ไม่มีคนในทันทีก่อนจะเดินไปเข้าห้องท้ายสุดพร้อมกับนั่งลงที่ฝาชักโครก ฉันกำมือแน่นพร้อมกับความอึดอัดมากมายภายในอก..มันแน่นจนคล้ายจะระเบิดออกและมันก็แตกออกมาจริงๆ
"ฮึก"
โคตรเหนื่อยเลย..ไม่ไหวแล้ว ฉันปิดหน้าและร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดจะอดกลั้น หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามีทั้งการเก็บตัวและซ้อมการแสดงต่างๆ จนบางวิชาฉันต้องได้ออกมาซ้อมกิจกรรมนี้ก่อนทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องแต่จะไม่มาก็ไม่ได้เพราะเขาซ้อมกันทั้งมหาลัย แล้วพอซ้อมเดินเป็นกลุ่มเสร็จฉันก็ต้องไปซ้อมความสามารถของตัวเองต่ออีกกว่าจะได้กลับห้องก็ตีหนึ่งตีสองแล้วฉันยังเป็นพวกหัวช้าอีก...มันโคตรจะแย่เลย
ก๊อกๆๆ
"แก้มอยู่ในนั้นไหมคะ?"
ฉันเงยหน้าพร้อมกับเบิกตามองประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงของซัน นี่เขาตามฉันมา??
"แก้มคะเปิดให้เค้าหน่อย"
"นี่มันห้องน้ำหญิงนะซัน"
"ช่างมันค่ะ"
ฉันเม้มริมฝีปากละพยายามเช็ดน้ำตาออกลวกๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปปลดล็อกประตู ซันเดย์แทรกตัวเข้ามาข้างในทันทีพร้อมกับมองฉันที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่และถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ซันว่าแล้วว่าแก้มต้องหนีมาร้องไห้"
"ซัน..แก้มไม่เป็นแล้วได้ไหมแก้มไม่อยากแข่งแล้ว"
"แก้มคะอย่าพูดแบบนี้สิแก้มไม่ได้ทำแย่และใครก็ผิดได้"
ฉันเบะปากและส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา
"มันไม่เหมาะกับแก้มแก้มไม่อยากทำแล้วแก้มเหนื่อย แก้มเรียนไม่รู้เรื่องแล้วซัน"
พรึ่บ..
ฉันสะอื้นไห้ทันทีเมื่อซันขยับตัวลงมากอดฉันไว้และกอดหัวฉันให้ซบลงที่ลาดไหล่เขาพร้อมกับมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่กำลังลูบหัวฉันอย่างปลอบประโลม
"ซันเข้าใจค่ะซันก็เหนื่อยนี่ก็ตามงานไม่ทันแล้วเหมือนกัน" ซันว่าเสียงเบา "แต่แก้มคะนี่มันครั้งแรกเลยไม่ใช่เหรอที่แก้มได้ทำอะไรแบบนี้ทั้งๆ ที่แก้มไม่ได้ลองทำเลย ซึ่งมันก็ออกมาดีเกินคาดไหมล่ะ"
"แต่ซัน.."
"อีกแค่สามวันเองค่ะแก้ม แก้มลองทำให้มันเต็มที่อีกสักสามวันแก้มจะได้รู้ไงว่าจริงๆ แล้วแก้มมีความสามารถมากขนาดไหน"
"...อึ่ก แก้มกลัว"
"ซันก็กลัวค่ะ ซันก็เดินพลาดบ่อยโดนด่าจนชินแต่มันแค่อีกนิดเอง"
พรึบ
ซันค่อยๆ ดันให้ฉันขยับออกจากลาดไหล่เขาและจับใบหน้าฉันด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกับใช้สายตาคมจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน
"ซันอยากให้ทุกคนได้เห็นเหมือนที่ซันเคยเห็นนะ แก้มที่กำลังร้องเพลงให้เด็กๆ ฟังในตอนนั้นน่ะ เธอดูสวยอย่างกะเจ้าหญิงในนิทานที่เราชอบอ่านให้เด็กๆฟังเลย เพราะงั้นอดทนอีกนิดนะคะคนเก่ง"
ฉันเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงตอนนั้น วันที่ฉันร้องเพลงกล่อมเด็กๆ ที่ไม่ยอมนอนขณะที่ซันก็เข้ามาเห็นและนั้นทำให้ฉันมั่นใจในตัวเองขึ้น..ซันบอกว่าฉันร้องเพลงเพราะมากและเขาคงอยากให้ทุกคนได้ฟังฉันร้องจริงๆ
"อืม..ขอบคุณนะซัน"
ฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตาขณะที่ซันเองก็เหมือนจะชะงักไปนิด เขาสบตาฉันนานนับนาทีขณะที่ฉันก็ทำได้แค่มองตอบซันนิ่งๆ แม้ในใจจะเต้นแรงขนาดไหนก็ตามเพราะตอนนี้ใบหน้าเราน่ะใกล้กันมาก มากจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากลมหายใจของซันเลยล่ะ ซันกะพริบตาและถอนหายใจพร้อมกับซับน้ำตาออกจากแก้มให้ฉันเบาๆ
"โอเค เลิกขี้แยแล้วไปสับขาใส่พี่เขากันเอาให้มันรู้เลยนะคะว่าสารนิเทศน่ะแซ่บขนาดไหน!"
"ฮ่าๆ ตอนนี้ซันออกไปก่อนไหมเดี๋ยวคนก็ได้เข้าใจผิด"
"โอเคๆ ดะซันไปก่อนแล้วตามมานะ"
"อืม"
ซันยีผมฉันเบาๆ ก่อนจะหันไปเปิดประตูและส่องดูคนก่อนจะหันมาขยิบตาให้ฉันอีกครั้งและเดินออกไปปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียว ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ คล้ายกำลังโล่งอกจากเรื่องที่กำลังเครียดแต่มันดันมีอีกความรู้สึกที่เด่นออกมา...คนที่ดีกว่าซันน่ะมีแต่ไม่มีใครเข้าใจฉันมากเท่าซันไงล่ะฉันถึงเอาแต่มูฟออนเป็นวงรีแบบนี้
- ผู้เขียน
