“เฮ้อ...”
เสียงถอนหายใจหนัก ๆ บ่งบอกถึงความไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าโต้เถียงคำใดออกมา คนที่ไม่มีความกล้าหลงเหลือที่จะดุฉันในตอนนี้ก็ต้องทำได้แค่ยอมจำนน ไม่สามารถขัดใจอะไรได้เลย
“ไปเรียนก่อนนะ”
“....” คนอารมณ์ไม่ดีทำเพียงใช้สายตาจ้องมองมาที่ฉันเท่านั้น ทำให้ตัวเองต้องเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายให้มากยิ่งขึ้นจนระยะห่างของเรามีเพียงน้อยนิด
“เราไปเรียนก่อนนะสมุทร จุ๊บ!” สิ้นเสียงเท้าเล็กเขย่งขึ้นเสริมความสูงเพื่อให้ปากของตัวเองสัมผัสกับปากของเจ้าสมุทรเบา ๆ แล้วผละออก
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
ฟอด! ฟอด!
สิ้นเสียงแขนแกร่งยกขึ้นกอดเอวบางรั้งตัวเข้าประชิด ใบหน้าหล่อโน้มลงหาจรดปลายจมูกโด่งลงข้างแก้มนุ่มหนัก ๆ ทีละข้างราวกับกำลังมันเขี้ยวฉันอย่างมาก จากนั้นก็ปล่อยแขนให้ฉันเป็นอิสระ
เจ้าสมุทรมองตามหลังอยู่แบบนั้นจนกระทั่งฉันเดินออกประตูรั้ว ทำตัวเหมือนออกมาส่งแฟนไปเรียนเดี๋ยวนี้เขาก็ตื่นเช้าได้แล้วด้วย ไม่รู้ว
