อย่าดื้อ บทที่ 5 : อยากนอนด้วยกัน
1211 คำ
“นะ นี่...”
แต่แล้วการเคลื่อนไหวจากผู้ชายที่อยู่ด้านหลังของตัวเองทำให้หัวใจเต้นแรงถี่หนักหน่วงขึ้นอีก
เจ้าสมุทรจัดการทำธุระส่วนตัวโดยไม่สนใจฉันที่ยังอยู่กับเขาในห้องน้ำ แม้จะหันหลังแต่ก็ได้ได้ยินเสียงของเหลวเป็นน้ำตกกระทบลงในชักโครกอย่างชัดเจน
จะมาปัสสาวะต่อหน้าผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้สิ!
ตัวแข็งทื่อ...
คนตัวเล็กยืนนิ่งปล่อยให้ถูกล็อกคอเอาไว้แบบนั้น พยายามขยับตัวออกห่างไม่ต้องการให้หลังของตัวเองชิดกับช่วงลำตัวของเจ้าสมุทรมากเกินไปแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจคิด แล้วแขนที่โอบคล้องรอบต้นคอยิ่งกระชับแน่นขึ้นไปอีก
“จะไป...”
เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นแผ่วเบาหยุดค้างเอาไว้ทั้งที่ยังไม่จบประโยค เมื่อจู่ ๆ แขนที่กอดคออยู่ออกแรงดึงพาตัวให้เคลื่อนไหวไปตามทางที่เจ้าสมุทรเดินไปนั่นก็คืออ่างล้างมือ
พึ่บ!
เขาไม่ตอบโต้อะไรกลับมาทำเพียงออกแรงที่แขนลากตัวให้ฉันมายืนหน้าอ่างล้างมือ หันหน้าเข้าประจันอีกฝ่ายทำให้ได้เห็นใบหน้าหล่อของเจ้าสมุทรชัดเจนอีกครั้ง
ซ่า ~
น้ำจากก๊อกพุ่งกระทบกับอ่างล้างหน้าส่งเสียงดังก้องแต่มันไม่ได้ดังไปกว่าเสียงเต้นของหัวใจฉันได้เลย ระยะห่างระหว่างเรามันถูกร่นเข้ามาและนั่นยิ่งทำให้สัมผัสความอุ่นของร่างกายอีกฝ่ายชัดยิ่งขึ้น
แขนยาวยื่นผ่านข้างลำตัวเพื่อล้างมือในอ่าง คนตัวสูงขยับเข้าประชิดเบียดกายเข้าหาทำให้ฉันยิ่งขยับถอยหลังจนบั้นท้ายชนเข้ากับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า
ซึ่งการกระทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้เหมือนว่าอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าสมุทรอย่างไร้หนทางหนี ดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมองมาทำให้ฉันต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่น
ฉันรู้วิธีรับมือเขาอยู่หรอกยังไงเราก็รู้จักกันมานาน อย่าไปจ้องตาเดี๋ยวจะหาว่าไปหาเรื่องอีก ตอนนี้เจ้าสมุทรเองก็ไม่สามารถพูดเสียงดังได้ ถ้าพูดอะไรออกมาแล้วเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกคนอื่นจะต้องรู้แน่ว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องน้ำ
เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงการมีตัวตนของฉันมาตั้งแต่เรื่องการหมั้นเกิดขึ้น และตัวเองก็ไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดไปเช่นเดียวกันโดยที่ไม่ต้องมีใครสั่งใคร
พึ่บ!
และแล้วความใกล้ชิดของเราก็สิ้นสุดเมื่อเจ้าสมุทรขยับตัวออกห่างแล้วปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ไร้การพูดคุยระหว่างเราแม้ว่าฉันจะรู้ว่าเขาอยากจะจัดการเรื่องที่เข้ามาในห้องของตัวเองก็ตาม
คนตัวสูงหันหลังให้เดินตรงไปทางประตูห้องน้ำ ยื่นมือไปจับลูกบิดออกแรงหมุนเปิดประตูในระยะความกว้างเพียงแค่ให้ตัวเองพอจะเดินออกไปได้ จากนั้นประตูห้องน้ำก็ปิดลงด้วยแรงดึงจากมือของบุคคลที่เดินออกไป
กริ้ก!
และในที่สุดฉันก็รอด...รอดในที่นี้ก็แค่คืนนี้เท่านั้นแหละ
“ขโมยของหมดบ้านกูแล้วมั้ง”
“เจอแล้ว เดี๋ยวกูขอเยี่ยว...”
“ไปเข้าห้องน้ำข้างล่างไอ้เวร”
“หวงห้องอีกแล้วไอ้เวร” เสียงพูดคุยระหว่างเจ้าสมุทรกับเพื่อนของพวกเขาดังมาจากด้านนอก โดยมีฉันยืนตัวแข็งอยู่ในห้องน้ำทำอะไรไม่ถูก
“ไปเยี่ยวชั้นล่าง” เจ้าสมุทรย้ำกับเพื่อนอีกครั้งและระหว่างนั้นฉันก็ขยับตัวไปใกล้ประตูห้องน้ำ เอียงหน้าใช้หูแนบเพื่อฟังเสียงคนด้านนอกด้วยความตั้งใจ
เสียงฝีเท้าดังวนเวียนอยู่ด้านนอกแล้วตามด้วยเสียงเปิดประตูและเสียงปิดประตู เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพวกเขาเหล่านั้นออกจากห้องไปเป็นที่เรียบร้อย ฉันทิ้งระยะเวลาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครกลับเข้ามา
ทางสะดวกแล้ว...
กริ้ก!
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยฝีมือของตัวเอง เท้าเล็กก้าวเดินออกจากห้องน้ำอย่างเร่งรีบมุ่งตรงไปทางประตูห้องนอน ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเจออะไรจากเจ้าสมุทรหรือเปล่าแต่ในใจฉันก็ภาวนาขอให้เขาเมาแล้วลืมสิ่งที่เห็นไปซะ
ขอให้เมาแบบชีวิตนี้ไม่เคยเมามาก่อนไปเลยเถอะ แล้วลืมว่าเจอฉันอยู่ในห้องน้ำห้องตัวเอง!
กริ้ก!
และวินาทีที่ประตูห้องนอนเปิดออกทำเอาฉันชะงักค้าง ตากลมโตเบิกโพลงจ้องใบหน้าของคนตัวสูงที่ยืนขวางทางเอาไว้
“...สมุทร” เสียงหวานพึมพำเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้า เขาไม่ได้ลงไปกับเพื่อนหรอกเหรอ
เจ้าสมุทรก้าวเท้าเดินไล่ต้อนดันตัวฉันให้ต้องเดินถอยหลังกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งตามเดิม จากนั้นประตูห้องก็ถูกดึงปิดลงเต็มแรงพร้อมล็อกกลอน ขังเราทั้งคู่ให้อยู่ภายในห้องนอนกันเพียงลำพัง
ปึง! กริ้ก!
คิดว่าเดินลงไปกับเพื่อนแล้วแต่ไม่ใช่…
“เข้ามาทำไม”
คำถามตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมต่อไปและไม่ต้องระวังเสียงว่าใครจะได้ยินดังขึ้น สิ่งที่มาจากผู้ชายตรงหน้าไม่ได้มีเพียงแค่คำถาม แต่เขายังคงเดินไล่ต้อนฉันไม่หยุด
จนในที่สุดขาก็ชนเข้ากับเตียงที่วางอยู่กลางห้อง ทำเอาชะงักเสียจังหวะไปชั่วครู่และทำทีจะเบี่ยงตัวหลบ ทำให้เจ้าสมุทรก้าวเท้ายาว ๆ หนึ่งก้าวเข้ามาขวางหน้าเอาไว้
“เราก็แค่มาเอาน้ำ” เสียงหวานตอบกลับคำถามก่อนหน้านี้ของเขาไปในที่สุด ขวดน้ำที่กอดอยู่ยกชูขึ้นให้ได้เห็นในสิ่งที่ตัวเองเข้ามาเอา
“ห้องตัวเองไม่มี?”
“มีแต่ว่ามันหมด จะลงไปเอาเพื่อนของสมุทรก็มาเต็มบ้านแล้วนั่นไง”
“ปกติเรื่องแค่นี้ไม่เคยพลาด ตั้งใจให้หมดเพื่อที่จะใช้มาเป็นข้ออ้างเข้ามาที่ห้อง?” ใช่… ที่ผ่านมาฉันไม่เคยพลาดเรื่องของแค่นี้ แต่ไอ้ความคิดที่ว่าฉันใช้มาเป็นข้ออ้างเพื่อเข้าห้องเขาเนี่ยฟังแล้วขัดหูจริง
“แล้วทำไมเราต้องทำแบบนั้น” ดวงตากลมโตช้อนขึ้นสบสายตากับคนตัวสูงด้วยความข้องใจ ทำไมเจ้าสมุทรต้องคิดว่าอยากเข้าห้องตัวเองอะไรขนาดนั้น?
ฉันไม่เคยคิดหรือว่ารู้สึกอยากจะทำอะไรกับเขาสักหน่อย….
“อยากนอนกับฉัน”
“เอาอะไรคิด...ตาตุ่ม”
“….” คำถามที่ได้รับกลับไปนั้นทำให้คนตรงหน้าเงียบไป ใช้สายตาจ้องหน้าฉันกลับมาและรู้สึกว่าเหมือนกำลังถูกด่าผ่านสายตาอีกด้วย
“ไม่ได้อยากเข้ามาถ้าไม่จำเป็น ก็แค่มาเอาน้ำไปกินเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาเติมคืนให้” พูดจบร่างบางก็ก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้า เบี่ยงตัวหลบผู้ชายที่ยืนขวางทางอยู่ตรงไปที่ประตูอีกครั้ง
นี่เป็นความคิดของคนเมาเหรอว่าฉันอยากจะนอนด้วย
บ้าบอที่สุด!
- ผู้เขียน
