“อย่าพึ่งตายนะกลัวผี”
ฉันก้มหน้ากินข้าวต่อ และก็บ่นงึมงำกับตัวเอง ปกติถ้าเป็นคนฉันไม่กลัวหรอก แต่ถ้าเป็นผีไม่ว่ายังไงฉันก็กลัว
“ วันนี้ไม่ไปกินข้าวกับแฟนหรอ”
เสียงทุ้มเอ่ยถามเพียงแผ่วเบา เหมือนคนที่ไม่ได้มีแรงอะไร
“ แล้วพี่ยุ่งอะไรด้วยล่ะคะ จะกินที่ไหนกินกับใคร
หนูก็ไม่จำเป็นต้องรายงานพี่ ”
ฉันยังยืนยันคำเดิม
“ ไม่ไปกินแล้วค่ะ เพราะว่าลินิณญ์ กับพี่ภีมไม่ได้คุยกันแล้ว”
ฉันถึงกับมองแรงจูน เมื่ออยู่ๆจูนก็พูดขึ้นมาอย่างดัง จนคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันมองฉันเป็นตาเดียว เหมือนอยากได้คำตอบ รวมทั้งพี่ปลายกับพี่มะปรางด้วย
“ พี่ๆมีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงมองหนูเป็นตาเดียวแบบนั้น”
ไม่คิดว่าคนจะอยากรู้เรื่องของของฉันเยอะขนาดนี้
“ เล่ามาจ๊ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
พี่มะปรางจ้องหน้าเพื่อรอคำตอบ
“ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่หนูรู้สึกว่าพี่ภีมควรจะเป็นพี่ชายมากกว่าค่ะ”
ฉันตอบแค่นั้น เพราะไม่อยากเล่าไปถึง
