พลันใจดวงน้อยก็เต้นตึกตัก ไม่เป็นจังหวะ
ก่อนที่จะหลุบตาลงต่ำเมื่อตาคมดุ ก็จ้องตาเธอเหมือนกัน
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
น้ำเสียงแลดูเป็นห่วง จนใจที่มันเต้นผิดจังหวะอยู่แล้ว เต้นแรงไปกว่าเดิม ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าร้อนผ่าวจนเธอต้องหลบตา เบนหนีไปทางอื่น
“ไม่เจ็บแล้ว”
เธอไม่มองเขาอีก
“เสร็จแล้ว”
เขาเก็บถุงยา แต่ก็ยังไม่ยอมไปไหน
“เสร็จแล้วก็ออกไปสิ”
ไดจิจำต้องออกไป และทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา ลินิณญ์เริ่มไปปิดประตูห้องนอนและล็อกอย่างดี กลัวว่าเขาจะเข้ามาได้
ครืด ครืด
“อืม ใครโทรมาแต่เช้าวะ”
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะปลุกให้คนหลับสนิทตื่น ก่อนจะควานหาทั้งที่ตายังหลับอยู่
“ครับม๊า”
(ไดจิ พรุ่งนี้คุณน้านรินทร์กับน้องณดาจะมาถึงแล้วนะลูก เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้านนะ แม่เตรียมเลี้ยงต้อนรับน้านรินทร์กับน้องณดา มาให้ได้นะน้องอยากเจอลูกมาก)
ปลายสายมีน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ อย่างเห็นได้ชัด
“ครับม๊า”
เขาตอ
