ติ๊ก!!
แอ๊ด!!!
เสียงประตูห้อง152เปิดออก พร้อมกับร่างหนาเดินเข้ามาเงียบๆ ก่อนจะเห็นโทรศัพท์ของลินิณญ์ชาร์จอยู่ด้านนอก ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เขาวางกระเป๋าเสื้อผ้า ใบไม่ใหญ่มากนักไว้ที่โซฟา ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนอน
แล้วค่อยๆเปิดประตูออกเบาๆ ก่อนจะเห็นคนตัวเล็กของเขา ที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มเพียงคนเดียว จนเขาเผลอยิ้มคนเดียวโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปิดประตูเบาๆ แล้วเดินกลับมานอนที่โซฟา
“พี่มาได้ไงเนี่ย”
พอเดินออกห้องมาก็เห็นเขานอนที่โซฟา
“ขอคีการ์ดสำรองมา ขี้เซาขนาดนี้เผื่อมีคนเข้ามาข่มขืนทำไง”
เขาพูดทั้งที่ตายังไม่ลืม
“ไม่มีใครคิดอกุศลแบบพี่หรอกค่ะ เรื่องแบบนี้มีพี่คนเดียวนั่นแหละที่ชอบทำ”
เธอต่อว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก
“หึหึ”
ไดจิไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงหัวเราะเบาๆ ให้กับคำพูดของเธอ เพราะเขาก็เป็นแบบที่เธอว่าจริงๆ
ครืด ครืด
พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่เช้า ไม่ต้องดูเบอร์ก็รู้ว่
