“ ไม่เป็นไร ฉันนอนพักสักหน่อยก็คงหาย”
แต่ความจริงแล้ว ไม่อยากเจอหน้าไดจิต่างหาก
คำว่าผู้หญิงง่ายๆ มันยังก้องอยู่ในหัว
“ งั้นพวกฉันจะรีบไปรีบมานะ”
เพื่อนทั้งสองเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่เธอยังนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม จมอยู่กับคำพูดที่แม่ของเขาได้ฝากเอาไว้
“ ลินิณญ์อยู่ไหน”
ไดจิเห็นเพื่อนทั้งสองของเธอเดินลงมาแล้ว แต่ยังไม่เห็นคนที่เขารอเดินมาเลย
“ ลินิณญ์ไม่ค่อยสบายค่ะ เลยขอนอนซักงีบ ฝากพวกเราซื้อข้าวไปให้”
“ นอนอยู่ที่ไหน”
ไดจิร้อนรนมาก
“ อยู่ชั้นสาม ห้อง 309 ค่ะ”
จูนตอบ ก่อนจะเดินผ่านรุ่นพี่ไป เพื่อสั่งอาหาร
“ ไอ้ไดจิมึงจะไปไหน กูว่าปล่อยให้น้องใจเย็นหน่อยเถอะ แม่มึงพูดแรงขนาดนั้น กูโคตรสงสารน้องเลยว่ะ”
ปกป้องรีบห้ามเพื่อน
“ นั่นแหละกูยิ่งต้องรีบไป”
ไดจิไม่ฟังเพื่อน รีบสาวเท้าไปห้อง309
“ลินิณญ์”
เมื่อไดจิเดินเข้ามา ก็เห็นลินิณญ์ฟุบหน้าที่โต๊ะเรียน ลินิณญ์รู้ดีว่าเสียงใคร เลยไม
