“หมอแนะนำให้พาคนป่วยมารับการรักษาอย่างต่อเนื่องนะครับ จริงๆต้องรักษาอย่างจริงจัง
ตอนนี้พึ่งเริ่มเป็น คงรักษาได้ไม่ยาก แต่ช่วงนี้อย่าละสายตาจากคนไข้นะครับ เพียงเสี้ยววินาที ก็อาจเกิดการสูญเสียได้”
“ครับหมอ”
หลังจากที่หมอออกจากห้องไปแล้ว ผมนั่งมองม๊าที่เอาแต่พยายามจะฆ่าตัวตาย จนผมเองก็หลอนไปหมดแล้วเหมือนกัน
“กลับไปเรียนเถอะไดจิ ป๊าจะดูม๊าเอง อีกอย่างคนรับใช้บ้านเราก็เยอะแยะอย่าห่วงนักเลย”
ถึงป๊าจะพูดแบบนั้น ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ป๊าปล่อยให้เฮียทำงานคนเดียว ส่วนป๊าอยู่บ้านคอยดูแลม๊า
“ครับป๊า ผมฝากม๊าด้วยแล้วกัน”
“หือ มาได้ไงคะ ”
ฉันลงมาจากคอนโด ก็เห็นพี่ไดจิยืนพิงรถคันหรูของเขารออยู่ก่อนแล้ว
“มารับครับ ไปรถพี่นะ”
พี่ไดจิอ้าแขนรอ จนฉันต้องรีบเดินเข้าไปกอด
“ไม่เจอหน้าตั้งหลายวันคิดถึงจัง”
ฟ้อด!!!
เขาหอมมาที่หัวเล็กเบาๆ
“คิดถึงเหมือนกันค่ะ แม่พี่เป็นไงบ้างคะ”
“อาการทรงตัวครับ ป๊า
