“เที่ยงเจอกันนะครับบ๊ายบาย”
เมื่อเดินมาส่งลินิณญ์จนถึงห้อง ไดจิก็ยกมือบ๊ายบาย เพราะเขาเองก็ต้องกลับไปเรียนเหมือนกัน
วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้า แต่ช่วงบ่ายก็จะว่างทั้งวัน
“ กลับไปได้แล้วค่ะ”
ลินิณญ์จำเป็นต้องเอ่ยไล่ เพราะคนขี้มึนเอาแต่จ้องหน้าสวยไม่ว่างตา
“ครับเที่ยงพี่ซื้อข้าวรอนะ”
เขาบอกเธอก่อนจะหันหลังจากไป
“อร้าย เขาดีกันแล้ว อิจฉาอะ”
จูนดี๊ด๊าใหญ่ เมื่อเห็นพี่ไดจิเดินมาส่งฉันถึงห้องเรียน
“ จะกรี๊ดอะไรเสียงดังจูน เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็ตกใจหมดหรอก”
ฉันเอ่ยปรามจูนเบาๆ
“คิกๆ ก็ฉันดีใจนี่นา ได้เห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาสักที”
“ เป็นฝั่งเป็นฝาอะไรล่ะ ความสัมพันธ์ยังไม่ไปถึงไหนเลย”
“ แบบนี้ก็ถือว่ามาไกลแล้วนะ ต่อไปปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะ”
ที่จูนพูดก็มีมีเหตุผล เรื่องของอนาคตค่อยว่ากัน
นั่งรอเกือบ 10 นาที อาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาสอน พวกเราเรียนกันจนถึงเที่ยง ก็ลงไปทานอาหาร
