“อื้ม”
แสงแดดส่าดส่องเล็ดลอดผ่านเข้ามาในยามเช้า แพขนตางอนกระพริบปริบๆ พร้อมกับหัวที่รู้สึกปวดและหนักอึ้ง ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะปรากฏห้องนอนของใครก็ไม่รู้ ที่ไม่ใช่ห้องเธออย่างแน่นอน ถึงจะรู้สึกคุ้นชินอยู่บ้าง แต่ในยามนี้เธอก็นึกไม่ออกเหมือนกัน ก่อนจะได้สติและรีบสำรวจร่างกายของตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง ภายในไม่ได้ใส่อะไร คลุมทับด้วยผ้าห่มสีเทาไม่หนามากนัก แต่ก็สร้างความอบอุ่นไม่น้อย เธอพยายามมองไปรอบๆ แต่ไม่ปรากฎถึงร่างของบุคคลใด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ ที่ดังแรงกว่าเสียงหายใจของเธอเพียงเล็กน้อย
“เมาถึงขนาดจำอะไรไม่ได้เลยเหรอวะเนี่ย”
ลินิณญ์พยายามนั่งนึกเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนจะจำได้ว่าพี่ปลายพาเธอไปเข้าห้องน้ำ แล้วบอกให้รอในนั้น จนกว่าพี่ปลายจะลงมาเรียก แต่ในตอนที่เธอนั่งรอนั้น ก็มีผู้หญิงมาตะโกนว่า ปวดท้องอย่างหนักจะราดแล้ว เธอก็เลยต้องออกจากห้องน้ำ และเดินประคองตัวเองออกมารอ
