“ไปอาบน้ำได้แล้ว เหม็นจะแย่”
ฉันดึงผ้าห่มออกจากหัว พี่ไดจิขยันปั่นประสาทมาก
“ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยค่ะ”
เสื้อที่ใส่เป็นเนื้อผ้าดีก็จริง แต่บางอยู่มาก
“อ่ะ ไม่มีใครเคยได้ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกันกับพี่เลยนะ บอกก่อน”
ฉันกรอกตามองบน คนๆนึงจะหลงตัวเองได้อะไรขนาดนี้
“ค่า!!!ถือเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่”
ฉันรีบหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้ามาอาบน้ำ คนบ้าอะไรซักชุดชั้นใน น่าอายที่สุด
“หื่อ!!”
ฉันสลัดความอายออกจากหัว ก่อนจะตั้งใจอาบน้ำจนเสร็จ พอออกมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องนอนแล้ว แต่เห็นชุดชั้นในกับเสื้อตัวใหญ่ของเขาวางอยู่
แอ๊ด!!
ฉันใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็เปิดประตูออกมา เพราะจำได้ว่าด้านนอกคือห้องทำงาน หน้าหล่อคิ้วเข้มกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ฉันมองเพลินจนไม่อยากละสายตาไปไหน มือเรียวยาวที่กำลังจับปากกาจรดที่แผ่นกระดาษ มันช่างดูมีความมุ่งมั่นและตั้งใจ ก่อนที่เขาจะหันมามองฉันแล้วส่งยิ้มให้ จนคนได้รับรอยยิ
