“ ไม่ ลินิณญ์อย่าไปจากพี่ ผมขอเถอะคุณโจเซฟ อย่าพรากเธอไปจากผม ผมรักเธอ ลินิณญ์อย่าทิ้งพี่ไป พี่รักเธอ ฮือ ฮือ ”
ไดจิพูดพรางยกมือขึ้นไหว้ ทั้งที่ตัวเองก็แทบจมกองเลือด หน้าตาเต็มไปด้วยบาดแผลจากการโดนซ้อมอย่างหนัก
“พี่ไดจิหนูขอโทษ แต่หนูทนเห็นพี่ตายไม่ได้ ฮือ ฮือ ฮือ หนูรักพี่มากนะคะ รอหนูนะคะ หนูจะกลับมาฮือ ฮือ”
ทั้งคู่ร้องไห้แทบขาดใจ อยู่แค่เอื้อมแต่ไม่สามารถจับต้องกันได้
“ผมยอมคุณทุกอย่าง อย่าเอาเธอไป ผมขอ ฮือ ฮือ”
ไดจิคลืบคลานเข้ามาใกล้ หวังจะเอื้อมไปกอดลินิณญ์อีกครั้ง
ผลั๊ว!!!
ปลายรองเท้าแข็งๆ ก็ซัดไปที่ปลายคางอย่างแรง จนเขาสลบเหมือดไป
“กรี๊ด!!พี่ไดจิ ปล่อยนะปล่อยหนูนะเฮีย บอกให้ปล่อย ฮือ ฮือ หนูรักพี่ไดจิ ปล่อยหนู พี่ไดจิฟื้นสิ ฮือ ฮือ ปล่อย พี่ไดจิ ฮือ
เมื่อไดจิสลบไป ลูกน้องของโจเซฟจึงยอมปล่อยเธอรีบวิ่งไปกอดร่างที่ไร้สติ ร้องไห้แทบจะขาดใจ บาดแผลที่หน้าเต็มไปหมดแทบดูไม่ได้
