“ลินิณญ์ฉันขอกอดแกหน่อย ฉันคิดว่าชีวิตนี้ฉันจะไม่ได้เจอแกแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ ”
เมื่อมาถึงร้านอาหาร จูนก็โผเข้ากอดลินิณญ์
“ฉันก็ด้วย ทำไมครอบครัวแกน่ากลัวแบบนี้ ถ้าฉันเคยล่วงเกินอะไรแกไป หรือยังไม่ได้ล่วงเกินก็ดี ฉันขอโทษแกไว้เลยนะ”
ฟองเบียร์พูดอย่างกลัวๆ ดีแค่ไหนแล้วที่มีชีวิตรอดกลับมา
“ฉันอยู่นี่แล้วไง”
ลินิณญ์พูดกับเพื่อนอย่างดีใจ
“ขอบคุณพี่ๆทุกคนด้วยนะคะ ที่ไม่ทิ้งพี่ไดจิไปไหน หนูเองก็นึกว่าจะไม่ได้กลับมาหาทุกคนแล้ว”
เธอพูดพรางสบตากับไดจิ
“ยินดีครับ ต่อจากนี้ขอให้รักกันนานๆนะครับ”
สายธารพูดขึ้น
“พวกพี่ดีใจด้วยนะ ที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
“พี่ดีใจด้วยนะครับ/พี่ก็ดีใจด้วย”
ลินิณญ์ยิ้มกว้าง คำอวยพรจากพี่ๆท่วมท้น
“ลินิณญ์นี่เฮียไดโจ พี่ชายคนเดียวของพี่”
ถึงจะเจอกันแล้ว แต่ไดจิก็ยังไม่ได้แนะนำอย่างเป็นทางการ ไดจิจึงถือโอกาสแนะนำอย่างเป็นทางการ
“สวัสดีค่ะเฮียไดโจ”
ลินิณญ์
