ชายหนุ่มผลักไสอย่างรังเกียจสุดแสน แต่หญิงสาวกลับกอดเหนียวแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าจะผลักไสเช่นไรเธอก็ไม่ยอมปล่อยเขา
“เขมรักคุณ รักคุณเหลือเกิน”
“ตอนนี้พ่อฉันอยู่ไหน”
ภวัตถามเสียงเข้ม ก้มมองแม่เลี้ยงสาวอย่างสมเพช
“คุณพีระนอนอยู่ในห้อง ไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่เห็นหรอกค่ะ ถ้าคุณจะแสดงความรักกับเขม”
เธอพูดอย่างหน้าไม่อาย ภวัตกัดกรามแน่นจนขึ้นสันเมื่อได้ยินประโยคแสนอัปยศนั้น
“หึ! เธอนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆ”
ภวัตดึงแขนของแม่เลี้ยงสาวออกห่างแล้วผลักไสอย่างแรง คราวนี้เขมจิรากระเด็นก้นกระแทกลงบนพื้นพรม ภวัตมองเมินอย่างไม่สนใจไยดี
“คุณวัต เขมรักคุณนะคะ ที่เขมทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะรักคุณนะ”
เขมจิราเข้ามากอดขาชายหนุ่มเอาไว้ ร้องไห้สะอื้นแทบขาดใจ
“แล้วเธอทนทำไมล่ะ ฉันไม่ได้ต้องการความรักจากเธอสักหน่อย ที่ฉันยอมให้เธออยู่บ้านหลังนี้ก็เพราะคุณพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน เธอกระเด็นไปนานแ
