พีรดาปรามพี่สาวให้ใจเย็น คิดว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาโทษกันไปมา
“ก็นังนี่ทำให้พ่อเป็นลม หากดูแลพ่อให้ดีคงไม่เป็นแบบนี้ พี่วัตเฉดหัวมันไปสักทีได้ไหม มานั่งร้องไห้อยู่ได้ พ่อฉันยังไม่ตายนะ นังกาฝาก” เพียงแพรตวาดลั่นอย่างขัดใจเมื่อเห็นเขมจิราร้องไห้ไม่หยุด
“คุณแพร น้า ฮึก... ฮือ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้”
เขมจิราสะอื้นจนตัวโยน แขนภากอดปลอบพี่สาวอย่างปกป้อง
“ไม่อยากให้เป็นแล้วทำไมไม่ดูแลพ่อฉันให้ดี เธอนี่มันอสรพิษจริงๆ ตอนนั้นเธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหน บอกมาสิ”
เพียงแพรคาดคั้นแทบจะฆ่าอีกฝ่าย
“แพร เงียบก่อน เรื่องนี้พี่จะจัดการเอง”
ภวัตห้ามน้องสาวเอาไว้ เขายังไม่อยากเล่าเรื่องน่ารังเกียจให้ใครฟัง
“พี่วัตอย่าไปหลงนังแม่มดนี่อีกคนนะ ให้พ่อหลงมันคนเดียวก็พอแล้ว แม่เราตายไปทั้งคนเพราะมันนี่แหละ”
เพียงแพรพูดกับพี่ชาย มองไปยังห้องฉุกเฉินอย่างเคร่งเครียดไม่แพ้คนอื่นๆ
“พี่แพร” พีรดาคอยปรามพี่สาว
