ดอกรักทุกข์หนักจึงเขียนจดหมายไปหาน้องสาวที่อยู่ทางใต้ เพราะน้องสาวเป็นคนเดียวที่เข้าใจหล่อนและคอยปลอบโยนเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“คุณหนูของบ่าวเป็นกระไรหรือเจ้าคะ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว” แพงเอ่ยถามเจ้านายสาว
“คุณพี่ดอกรักทุกข์ใจหนักเพราะคุณหลวงอัฐมีเมียน้อยจ้ะพี่แพง”
“ตายแล้ว! น่าสงสารคุณหนูดอกรักเสียจริงนะเจ้าคะ แล้วคุณหลวงหลงใหลได้ปลื้มแม่นั่นมากน้อยเพียงใดเจ้าคะ หรือแค่ประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้น”
“คุณพี่เล่ามาทางจดหมายว่าหลงจนโงหัวไม่ขึ้น แทบจะกินนอนอยู่ที่เรือนแม่นั่นเชียวพี่แพง”
“นี่แหละเจ้าค่ะพวกผู้ชาย คราแรกก็บอกว่ารักเราปานจะกลืนกิน พอเจอของใหม่ที่สาวสดกว่าก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ”
“คนนี้ด้วยหรือไม่พี่แพง” ดอกแก้วเอ่ยถามพลางหันไปมองชายหนุ่มรูปงามที่เดินมาทางที่หล่อนนั่งอยู่
“ไม่รวมคุณเกื้อนะเจ้าคะ เพราะคุณเกื้อชัดเจนมากเจ้าค่ะ รู้จักกันมาหลายปีคุณหนูก็รู้ว่าผู้หญิงมายั่ว
