“พี่เกื้อ” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกันต่อ สายบัวก็เหลือบไปเห็นเกื้อกำลังเดินมาหา หล่อนจึงรีบเข้าไปกอดแขนเขาเอาไว้ในทันที
ดอกแก้วเห็นเกื้อก็สะบัดหน้าหนี พลางพยักหน้าให้บ่าวรับใช้คนสนิทเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“แม่ดอกแก้ว” เกื้อรีบเรียกคู่หมั้นของตนเองเอาไว้ แต่หล่อนเดินหนีไปไกลเสียแล้ว
“พี่เกื้อขา ดีใจเสียจริงที่ได้เจอพี่เกื้อที่นี่”
“ครับ” เกื้อรับคำอย่างสุภาพ ถอยห่างพอสมควรนั่นทำให้สายบัวหน้างอในทันที
“พี่เกื้อทำท่าทีอย่างกับรังเกียจน้อง น้องเสียใจนะเจ้าคะ”
“พี่ต้องขอตัวก่อน”
“โอ๊ย! พี่เกื้อ” พอเห็นว่าเขาจะตีจาก หล่อนก็รีบสะดุดขาตัวเองเพื่อให้ล้มไปในอ้อมแขนของเขา เกื้อรีบรับร่างของสายบัวเอาไว้ หล่อนก็รีบโอบกอดเขาอย่างแนบชิด
“ปล่อยพี่ก่อนแม่สายบัว ใครมาเห็นเข้าจักไม่งาม”
“น้องเจ็บข้อเท้าเจ้าค่ะพี่เกื้อ พี่เกื้อจักทิ้งน้องเอาไว้แบบนี้หรือเจ้าคะ”
“คุณหนูดอกแก้วดูสิคะ คุณหนูสายบัวออดอ้อนคุณ
