อัญชันชะงักเท้า เมื่อมองฝ่าวงล้อมของนักศึกษาสาวๆ เข้าไปภายในแล้วเห็นว่าเคียร์สนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ หล่อนเบิกตากว้าง และจะหมุนตัวเดินหนี แต่มาลินีดึงแขนเอาไว้
“จะไปไหนซะล่ะ นั่นพี่ชายสุดหล่อของเธอไม่ใช่เหรอ”
“คือฉัน...”
“แหม นี่กะจะไม่พาฉันไปแนะนำให้พี่ชายเธอรู้จักหน่อยเหรอ แม่อัญชันสุดสวย”
อัญชันเต็มไปด้วยความลำบากใจ และก็พยายามฝืนตัวเอาไว้ แต่ก็สู้แรงมาลินีที่ลากหล่อนตรงไปหาเคียร์สไม่ได้
“เอ่อ สวัสดีค่ะพี่เคียร์ส นีเป็นเพื่อนรักของอัญชันค่ะ”
มาลินีมาหยุดตรงหน้าเคียร์ส์แล้วก็ยืนบิดตัวไปมาด้วยความขัดเขิน
“สวัสดีครับ น้องนี”
“อุ๊ยตายแล้ว หน้าก็หล่อ เสียงก็หล่อ ตายๆ อัญชัน นี่ฉันขอจีบพี่ชายเธอได้ไหมเนี่ย” มาลินียิ้มหวาน บิดตัวเป็นเกลียวเลยทีเดียว
เคียร์สระบายยิ้มบางๆ ปรายตามองอัญชันที่ยืนนิ่งอยู่
“ทำไมออกมาช้านัก ฉันรอตั้งนาน”
“เอ่อ...”
อัญชันยังไม่ทันตอบ มาลินีรีบ
