“ไปหัวหินมาเป็นยังไงบ้างล่ะอัญ”
มาลินีเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้นที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะที่เรียนอยู่
“ก็... ก็ดีจ้ะ”
“แน่ะ แก้มแดงด้วย มีอะไรแน่ๆ เลย” มาลินีหรี่ตามองหน้าเพื่อน และก็อดแซ็วไม่ได้
“ไม่มีจริงๆ นะนี อัญไม่ได้โกหก”
“แล้วทำไมต้องหลบตาด้วย ไหนๆ มองตาฉันแล้วบอกว่าไม่มีอะไรอีกครั้งสิ”
อัญชันไม่อาจจะสู้สายตาของเพื่อนสนิทได้ จำต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง
“นีทำรายงานของอาจารย์กาญจนาเสร็จหรือยังอ่ะ”
“แหม ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ยายอัญ”
อัญชันยิ้มบางๆ “ก็ฉันกังวลเกี่ยวกับรายงานนี่ เราไปห้องสมุดกันไหม จะได้หาข้อมูลเพิ่ม”
มาลินีย่นหน้าใส่เพื่อน “ครั้งนี้ไม่ถามต่อก็ได้ย่ะ แต่ครั้งหน้าถ้าฉันได้ถามแล้วจะคาดคั้นจนได้คำตอบนะจะบอกให้”
“ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ นี่น่า”
“ร้อยไม่เชื่อพันไม่เชื่อย่ะ” มาลินียังคงทำหน้าย่นใส่เพื่อนเช่นเดิม
“เอาเป็นว่าถ้ามีอะไร ฉันจะเล่าให้เธอฟังคนแรกเลยนะนี”
“แน
