เช้าวันจันทร์อากาศสดใส
แต่ในบ้านเตโชพัฒน์…กลับเต็มไปด้วยความโกลาหลยิ่งกว่าการประชุมผู้ถือหุ้นระดับโลก
“พี่เว่ย! นั่นไม่ใช่กระเป๋าของลัลลาค่ะ!”
เสียงน้ำหอมดังจากห้องแต่งตัว
เว่ยหลงที่ยืนถือกระเป๋าสีชมพูมีลายยูนิคอร์น แกว่งไปมาเหมือนกำลังตรวจสอบของสำคัญ
“ไม่ใช่เหรอครับ? พี่เห็นอันนี้มีสัญลักษณ์ลัลลาอยู่”
“ลัลลามีห้ากระเป๋าค่ะ! นั่นของไปเที่ยวทะเล!”
“งั้นใบไหนของโรงเรียน?”
“อันที่ไม่มีประกายกลิตเตอร์ระยิบระยับค่ะ พี่!”
“อ๋อ…” ชายหนุ่มพึมพำเบา ๆ “แต่พี่ว่าลูกสะพายใบนี้เท่กว่านะ เหมือนลูกสาวเจ้าพ่อยูนิคอร์น”
“พี่เว่ยหลง!”
☀️ ตอนเช้า
ในห้องเด็ก ลัลลานั่งอยู่บนเตียงในชุดนักเรียนเตรียมอนุบาลตัวแรกในชีวิต
กระโปรงจีบรอบสีฟ้าอ่อน เสื้อนักเรียนพอดีตัว ผมรวบแกละสองข้างผูกโบว์สีชมพู
“ลูกของแม่โตแล้ววว~” น้ำหอมพูดทั้งน้ำตา
“แอะ~” ลัลลาหัวเราะยื่นมือลูบแก้มแม่
เว่ยหลงยืนมองอยู่ตรงประตู สวม
