“เวรเอ้ย… ผู้หญิงบ้าเอ๊ย เล่นงานฉันจนได้”
เขาสบถอย่างหัวเสีย แล้วพาร่างเล็กที่หมดแรงเดินแทบไม่ไหวเข้าไปในห้องน้ำ ลำแขนแกร่งโอบประคองร่างเล็กอย่างแน่นหนา ส่วนหญิงสาวเอียงซบอกเขาเหมือนเด็กน้อยที่ไร้ทางสู้
จากนั้นเขาก็วางเธอให้นั่งลงข้างอ่างล้างหน้า พลางถอดสูทตัวหรูของตัวเองออกอย่างหงุดหงิด เพราะมันเปื้อนจนเละไปหมด
“โธ่เว้ย…เละชิบ” เขาพึมพำพลางขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้หันหลังเดินหนีไป ทว่ายังคงนั่งยอง ๆ ตรงอยู่หน้าเธอ
มือหนาใช้ผ้าขนหนูเปียกเช็ดคราบเปรอะเปื้อนออกจากใบหน้าสวยและคางเล็ก ๆ นั่นที่เปื้อนเล็กน้อย แล้วล้างคราบตามแขนเสื้อเดรสของเธอด้วยความระมัดระวัง
“อยู่นิ่ง ๆ หน่อยได้ไหม”
เสียงทุ้มต่ำตำหนิ แต่เบาลงกว่าที่เคย น้ำหอมพึมพำเสียงงัวเงียแทบไม่รู้เรื่อง
“ฉัน…ไม่ได้แกล้งนะคะ นิ่งค่าาาานิ่งงง~”
เว่ยหลงชะงักไปครู่หนึ่ง มองใบหน้าซีด ๆ กับดวงตาที่ปิดลงเหมือนจะหลับคาที่ ริมฝีปากหยักเม้มแน่
