เช้าต่อมาที่ห้องของเว่ยหลง
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้ามาในห้อง ร่างเล็กบนเตียงค่อย ๆ ขยับตัว เสียงพึมพำเบา ๆ หลุดจากริมฝีปาก
“โอ้ย… มึนหัวจัง”
น้ำหอมยกมือเล็กขึ้นกุมขมับ ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ปรือขึ้นอย่างหนักอึ้ง ร่างกายยังอ่อนเพลียเพราะฤทธิ์ไวน์เต็มสองขวดเมื่อคืน
เมื่อสายตาเริ่มปรับกับแสงได้ เธอก็พลันชะงัก
นี่ไม่ใช่คอนโดของเธอ ไม่ใช่ห้องที่เธอคุ้นเคย!
ผนังทาสีอบอุ่น เฟอร์นิเจอร์ไม้เรียบหรู กลิ่นหอมสะอาดของผ้าปูเตียง และบรรยากาศสงบสุขแบบบ้านผู้ดี…มันคือสถานที่ที่เธอไม่รู้จักเลยแม้แต่น้อย
“ที่นี่…ที่ไหนกันเนี่ย” เธอพึมพำเบา ๆ ใจเริ่มเต้นระส่ำ
ทว่า แอด…
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตกใจของหญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“อุ๊ย ตายแล้ว!” เสียงร้องดังขึ้นอย่างจริงใจปนประหลาดใจ
“ย่าไม่รู้เลยนะว่าตาเว่ย…จะพาผู้หญิงมานอนที่ห้อง!”
น้ำหอมถึงกับตาเบิก
