ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงของเว่ยหลงจะปรากฏ เขาใช้ปลายนิ้วแคะหูเบา ๆ ทำหน้าหงุดหงิดรำคาญ
“เฮ้อ…หูชาไปหมด โดนยายบ่นไม่หยุดเลย” เขาพึมพำ
ทันทีที่สายตาคมกริบกวาดเข้ามาในห้อง กลับสะดุดกับรอยยิ้มกว้างสดใสของหญิงสาวที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง น้ำหอมส่งยิ้มระรื่นราวกับไม่รู้สึกผิดอะไรเลย
“แสบนักนะ…” เสียงทุ้มเอ่ยข่ม แต่แฝงความอ่อนแรงอย่างปิดไม่มิด
คนตัวเล็กกลับยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ทำเสียงออดอ้อนหวานหู
“โถ…ฉันทำคุณโดนบ่นเลยใช่ไหมคะ?”
“ใช่น่ะสิ” เขาตอบห้วน ๆ
จากนั้นน้ำหอมก็รีบโน้มตัวเข้าไปหา เอียงคอยกยิ้มเหมือนลูกแมว
“หื้มม…น้ำหอมขอโทษนะคะ ขอโทษน้าาา น้าาาค้าาา”
เสียงหวานลากยาวอย่างตั้งใจออดอ้อน พร้อมกับมือเล็กที่ยื่นออกไปกอดเอวหนาไว้แน่น ราวกับไม่ยอมให้เขาขยับหนี
เว่ยหลงชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แกะมือนุ่มออกจากเอวของตัวเองทีละนิ้ว แล้วเอ
